Korkuyorum Şiiri - Cüneyt Arslan

Kaç zamandır sana soracağım hatırını
Lakin edeceğin izahtan korkuyorum
Duyarım diye hicranın en beterini
Bahsedeceğin o nikahtan korkuyorum

Yüzündeki tebessüm durur mu yerinde
Meltemler eser mi hâlâ yorgun serinde
Sen anlattıkça belki de çok derinde
Edeceğim feryattan, eyvahtan korkuyorum

Belki öfken dinmedi, yüreğin kırgın
Belki bana belki kadere hala dargın
Çekersen diye tetiği belki ansızın
Dilindeki namlusuz silahtan korkuyorum

Anlatsam sergüzeştimi, neler geldi başa
Acır mısın bağrıma bastığım o taşa
Hangi badireler getirdi beni bu yaşa
Ağzından çıkacak 'mübahtan' korkuyorum

Kalmadı gönlümün ümidi istikbâle
Uğramadı ömrüm seninki gibi ikbâle
Her gece bir çare arayıp da bu hale
Çaresiz uyanacağım sabahtan korkuyorum

İstemem incitmeyi, ruhunun ahengini
Bulmuşsundur nasılsa gönlünün dengini
Hatırlatacak diye bahtımın rengini
Gözlerindeki koyu siyahtan korkuyorum

Varsın gönlün silmiş olsun hayalimi
Gönlüm kaldırır bu büyük mezalimi
Ama aklıma geliyor, andıkça halimi
Ettiğin o samimi ahtan korkuyorum

Bana senden sonra hiç gülmedi kaderim
Terk etmedi yakamı, o ezeli kederim
Gelse dilimden her gün isyan ederim
Lakin gireceğim büyük günahtan korkuyorum