Korkuyorum Şiiri - Mustafa Bertan

Hep kendim gibi oldum, hiç sana benzemedim
Kendim gibi karaladım sayfalarımı
Kendim gibi güldüm
Kendim gibi ağladım
Kendim gibi yaşadım sevdalarımı

Belki bozguna uğradı duygularım
Kaldım yüreğimdeki kavgalarımın tam ortasında
Doğarken aşkın, sancılarıyla yoruldu yüreğim
Direndim, ben yinede sevdim
Şimdi, sevgine öksüz kalmaktan korkuyorum

Fırtınalar koptu içimde
Volkanlarımda yandı canım
Ne gemiler alabora oldu okyanuslarımda
Her defasında acılar sardı ruhumu
Ben sana yüreğimi her açtığımda
İçimdeki meltemler fırtınaya dönecek korkuyorum

Tükettiğim ömrüme değil
Yaşanmamış aşkıma ağlıyorum
Sevip sevilmediğime değil
Sevgime layık olmamana yanıyorum
Ağlıyorum gözlerim sen dolu
Ağlıyorum dert akıyor kirpiklerimden
Ağlıyorum göz pınarlarım kuruyacak korkuyorum

Aşkın ihtilâl oldu içimde
Haydi, vur kelepçeyi şimdi şu yorgun yüreğime
Oysa ben seni sevmekten
Nazım gibi sürgün edilmekten
Demir parmaklıklara mahkûm olmaktan değil
Senin hasretine mahkûm olmaktan korkuyorum