Korkuyorum Şiiri - Kenan Kervan

Karanlığı çöktü üzerime sessiz çığlıkların.
Hayalet gibi sessiz dolaşıyor odamda; içimi ürpertiyor.
Ve o anı bekliyor sanki, fırsat kolluyor.
Soğuk elleri geziniyor boğazımda.
Kulaklarım çınlıyor beynimi delercesine.
Bilmiyorum nasıl bir hal bu.
Yabancısı olmadığım, çok iyi tanığım.
Öyle tuhaf, öyle garip.
Ateşler basıyor vücudumu.
Terler süzülüyor soğuk soğuk alnımdan
Korkuyorum.
Kırasım geliyor kalemimi.
Yazmaktan korkuyorum yürek ateşimi.
Tekrar okumaktan korkuyorum.

Biliyorum karanlıktan değil bu halim.
Sessizlikten de değil bu kaygılar.
Çaresizliğin isyanı sadece.
Savunmasızlık belki canımı acıtan.
Aynı şeyleri yaşamaktan korkuyorum.
Yine mi gel diye başlayacak yoksa şiirlerim.
Yine mi ıslanacak üstüm yağmayan yağmurlarda..
Yine mi döneceğim eski sevgilime,
Yalnızlığıma.
Bu bahar,
Yalancı bahar mıydı.

Denizlerim bir durgun, bir dalgalı.
Ruhum da bu havalara uydu zaten.
Bir güneşli, bir yağmurlu.
Yüreğim o kadar hassas ki şu sıra.
Bedenim de, bir iyi bir kötü.
Kendimden korkuyorum.
Krizler geçiriyor kalbim sessiz sessiz.
Offf.
Korkuyorum.
Çok korkuyorum.

Yapılacak şey belli aslında,
Ama yapmaktan da korkuyorum.
Çok korkuyorum bir şeyden daha.
Onu da kimseye söyleyemiyorum.
Kendime bile.

Öğrenmekten korkuyorum sırrımı.
Gidilecek yol belli ama,
Gitmekten de korkuyorum,
Dönememekten de.

Yine yüreğimi sardı kara bulutlar.
Başımdaki rüzgarlar artıyor gitgide.
Yorgunum, bitkinim, hastayım kaç zamandır.
Korkuyorum,
Bu halde mi yüzleşeceğim acılarla,
Fırtınalara bu bitik vücutla mı yakalanacağım.
Çırpınamam ki.
Koruyamam kendimi.
Kim bilir nasılda savuracak beni canımı acıtarak.
Kim bilir nerelere fırlatacak.
Belki de paramparça olup ta kimse bulamayacak.
Ölmekten değil.
Yaşamaktan korkuyorum bu halde.
Kimse umursamasa da,
Kaybolmaktan korkuyorum yalnızlığımda.
Kaybetmekten korkuyorum kendimi.
Ve bir daha hiç bulamamaktan.
Çok korkuyorum.
Çok.