Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Dağ taş neyler yarama aşkım
Saçlarında ki ışıltıya hasret kalmışım
Yollara vurmuşum sevdamı sana gelir diye
Sana açım sana susuzum sadece
Tozu dumana katıp ilk kez koşuyorum
Aşkı sensiz yaşamaktan çok korkuyorum-YÜREĞİNDE Kİ SEVGİYİ SEVMEKTEN KORKAN SEVMEYE KIYAMADIĞI SEVGİLİYE NE GÜZEL BİR SİTEM SEVEN YÜREĞİNİ KUTLUYORUM KAORKMAKTA HAKLISIN ŞAİR DOSTUM
Dağ taş neyler yarama aşkım
Saçlarında ki ışıltıya hasret kalmışım
Yollara vurmuşum sevdamı sana gelir diye
Sana açım sana susuzum sadece
Tozu dumana katıp ilk kez koşuyorum
Aşkı sensiz yaşamaktan çok korkuyorum
korku kötü şey hele ki böylesi....
tebriker o korkuyu çok iyi biliyorum arkadaşım ama korkunu ecele faydası yok degilmi yüregine saglık saygıalrımla yıldırım şimşek
Tebrikler bir sevda şiiir özlem şiir olmuş kaleminiz susmasın
saygılar
Mehmet Emre ASLANTÜRK
içten çok güzel dizeler ve de şiir.....tebrik ve sevgiler..
aşk ve özlem temalı, soyut duygularınızı yüklenip dizelerine bizlere ulaştıran güzel şiirinizi kutluyorum...
korkunun acılara faydası yok işte...öylesine buruk bir hasret okudum ki...kaleminizden dökülen dizeler yüreğinizi anlatmış bizede kutlamak düşer saygılı sevgiler
İnsanın sevdiği ile bir yaşamı paylaşması kadar, olabilecek bir olgu yoktur bence. Bu güzel şiirinizde, bu düşüncemin ıspatıdır genç dostum.:)))
Çok güzel bir aşk şiiri okudum, kutlarım. Sevgilerimle esen kalın!!
Değerli Dostum Mehmet OLCAY,
Bir süredir süren suskunluğunuz neticesinde hasıl olan böyle hisli bir şiiri okumanın bahtiyarlığını yaşıyorum. Hicran tedirginliği yaşayan bir yüreğin ıstırabını yine bu ıstırabı yaşayan yüreğin ağzından sevgiliye seslenişle ele alışınıza hayran kaldım. Tedirginliğin zaman zaman fırtınalar koparan bir sıtmaya dönüşüne şahit oldum. Geçmiş zamanın ya da geçmişte kalmasından korkulan bir zamanın melali bir boşlukta asılı kalıp, yüreği de asması bu olsa gerek. Ayrıca samimi ve içten bir anlatımla etkileyiciliği harika sağlamışsınız. Okundukça okunası bir şiir olmuş. Şiirdeki bu haklı başarınızı tebrik ve takdir ediyorum değerli dostum. Ve inşallah her daim daha nice başarılara imzalar atarsınız. Sayfanızdan ayrılırken şiirin hakkı olan tam puanımı bırakıyorum, kabul buyurunuz lütfen. Düşlerinizin hep maviliklerde, yarınlarınızın hep huzur veren bir aydınlıkta geçmesini temenni ederim. Saygı ve sevgilerimle baki selam. Muhabbetle kalınız.
Mehmet YEŞİLPINAR.
Güzel siinizi ve yüreginiiz kularim...Saygilar
Bu şiir ile ilgili 115 tane yorum bulunmakta