(kaybettiğim canıma)
Karanlıktan korkmam...
Karanlıkta korkarım...
Güneş doğduğunda, acı dolu çizgilerde hapsolmuş
bir sen çıkacak diye karşıma
ödüm kopar...
Ayak tabanları şişmiş,
ince zarif bir vücut,
kızıl kan kokan avuçlar,
ve ağlayan, küskün bir çift göz...
Ödüm kopar...
Ve sen hâlâ ordasındır.
Hele ki, sırtın güneşe, yüzün bana dönmüşse...
Ödüm kopar...
Ve sen konuşmaya çabalıyorsundur.
Hele ki, Tomris'ten bahsediyorsan,
ödüm kopar...
Tomris'ten, güneşten, gözlerinden, senden
ve karanlıkta(n)
boş bir bardak...
ucu sararmış kumral bir kuş yuvası...
bakmaktan yorulmuş büyük bir gözbebeği...
aklında şikâyetler...
gönlünde küskünlük...
dilinde 'akşam oldu'...
ödüm kopar...
Gelme...
Kal olduğun yerde,
Baştan ayağa perde,
Yüreğimde kal,
korkutma beni...
korkutma...
ne olur...
(adana-2002)
Ayhan Yavuz AçıkgözKayıt Tarihi : 15.5.2005 15:11:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)