Korkunun Demir Parmakları

Kendimi savunacak
bir yanım vardı benim
tanımını yapmadım henüz / çünkü
kimse yoklamadı karanlığın
yani gecenin ağzını
ağızlarım doluydu
patlamaya hazır dinamitlerle
o kavga çığırtkanı
o çağıltı
yıkkınlıklarıma karşı durdu boyuna
ahh
şiir olmazsa
bir delilik yapabilirim

aşk ve saygınlık adına
gecenin ağızları
ya da korkunun demir parmakları
alnımın kıvrımlarında
yenilginin ve dinginliğin
ulaşılmaz sahillerini çizer
uzuyor sakalımın kılları
denize inince balık kokan adamlar
güneşe karşı uluyor
irin yalaklarında yıkanan kediler
şehrin urgan sokaklarında
alnımın kıvrımlarında boğuyorum
sakalımın kıllarıyla

ben bir devim
doğrusu öyle sanıyordum
“yeni terli sakalıma ve bıyığıma”
and içtim ateş yaktım
köprülerinden geçtim
ters akan ırmaklarından hayatın
eğer bir yağmur sonrasında
kirli sokakları arınmıyorsa şehrin
bu irin kokan yalaklarından
azgın bir koşu yetişmiyorsa
o azgın atları boğazlamak ya da
ateş vermeli şehri

ve bu şehir
sesimin kükreyen sularına gömüldü
erkekliği ve kahramanlıklarıyla
beyaz atlar yetiştirdi sonsuz soluklarını
gövdemin geniş avlusuna
oysa
usulca dokunup yanlarına korkunun
ağızlarımı sakladım
ey direncin yırtıcı yüreği
öfken nerede...

1989