Korkunç Şiiri - Cevahir Evren

karanlıktı, tam hatırlamıyorum
uçuyordum kanatlarım yoktu...
denize yakın geldim içinden çıkan olmadı
sonsuz kere tanrı
ve sayabildiğim kadar çınar ağacıyla
bir de bebek ağlaması vardı ki
bütündü dünya ya da hiç olmamıştı...
karanlıktı tam hatırlamıyorum
ellerim titriyordu
kan kokuyormuşum
dedim ya her yer karanlık ben yoktum orda
ben katil değilim olamam
olmadım
karanlıktı korkuyordum üşüyordum
üstüme gelmeye başladılar
korkunç...
karanlıktı gözlerim...