Korkum İşte Şiiri - Nihat Kuruyer

Yeni doğmuştu ay ve yıldızlar
Işıklar taşmıştı gözlerden,kana damlar gibi
Savaşın o korkunç yüzü düşmüştü yüzlere
Korkum ve silah sesleri,iç içe,
Korkuyorum anne
Mevsimde güz
İftar sessizliği titriyor dizlerimde
Çalılar sessiz bu gece
Ayak parmaklarım balçık balçık,ıslak
Donmak üzereyim
Üşüdüm annem...

Halbuki,şehir yaşantısı daha yürekliymiş
Bol keseden atılırmış
Akşamdan çökmüştü üstümüze hain pusu
Omuzlarda kahpenin yükü
Ellerim tetiğe takılı kaldı anne
Kahpe sessizliği çökmüş,çapulcu sürüsü kol gezer
Gözlerim yorgun
Gözlerim yine ay ışığına takılır
Bu pırıltı ne kadar güzel düşlerim olurmusun ay dede
Yeşilin bükülmüş dalları,toprakla sevişir kokusu
Daldım yine,saatler geçmek bilmez
Bu kadar sessizlik,telaş,neyin tablosu
Bir tarafta vatanım,diğer tarafta kahpe kurşun
Sizleri sayamadım annem
Saatler çok uzadı artık,şafak söktü sökecek
Barut kokusu,dinmek üzere
Hani sabahın seherinde öten kuşlar olurduya
O kuşlarda küs bu gün
Gittikçe şafak sessizliği,çöktü derken...

Alaca karanlıklar içinden bir bir çıkmaya başladık işte
Önce sağıma baktım,sonra soluma
Kalktım işte annem
Yatıyordu bedeni yanıbaşımda
Önce uyuyor sandım
Ama yanılmışım,ölmüştü,şehitti annem
Hayatını bilirdim içindeki yalnızlıkları,çılgınlıklarını
Hele bir ayşesi vardı,küçük ayşe,resimleri elinde
Ağrı lıydı,ama bursada ikamet ederdi
Yastıklarımız uçuca,hep anlatırdı
Şimdi mevsim kış,aylardan,marttı annem...

O kuşlar küs hala dalına
Ötmüyor annem...