Korkuluğun Gözyaşları

Neden suskunsun bu gece korkuluk?
Yoksa kuşlara mı kızgınsın?
Ama suç bende;
Senin samanlarına duygusallık,
Kollarına şefkat serptim.
Ne yapyım?
Söyle...
Olmuyor bir türlü,
Korkuluğu bile çirkinleştiremiyorum.
Benim yüzümden ağlıyorsun,
Hepsi benim suçum.
Olmuyor, denedim ama
Hep bir şeyler eksik kalıyor.
Ürkütmek için korkuluk yaptım
Kahrolası duygusallık en önde.
Öyle suçlar gibi bakma,
Sil şu yüreğinden gelen kanları,
Gördükçe dayanamıyorum,
İçim burkuluyor.
Ben de üzülüyorum ama
Elimden bir şey gelmiyor.
Seni sökmeye de kıyamam.
Evet... Haklısın.
Ayağı kırılan atı vururlar.
Ama ben seni parçalayamam.
Ne olur yalvarma...
Yapamam...
Allah kahretsin! ..
Yaptım...
Söz veriyorum:
Seneye en korkunç sen olacaksın.
Seni gören kuşlar,
Korkudan uçmayı hatırlayacak.
İnsanoğlunun en büyük korkuları
Sayende korkunun tadına varacaklar.
Güneşi bile ürküttüğün bir gecede
Dolunayını ve yıldızlarını senden saklayacak.
O anda bir masal perisi seni canlandırıp;
İnsanlığın rüyalarına bir karabasan gibi gireceksin.
Gecenin bir vakti baykuş sesleriyle,
Kan-ter içinde, soluk soluğa uyanacaklar.
Bunun için, Tanrı beni cezalandıracak,
Seninle karşılaştırıp
Yüz yüze gelmemizi sağlayacak.
O zaman;
Karşındakinin sen olduğunun farkına varacak,
Yüreğindeki son merhamet zerresiyle ağlayacaksın.
Ve en büyük korkunun,
Korkutmak olduğunu anlayacaksın.