Korkularla Yaşam Savaşından Çıktım 4

Sendin sevgili düşüncelerim sonrasında rüyalarımda varlığının oluştuğu. Sevgi bu tüm şartları yok sayarak sadece varlığınla dolaşan düşüncelerimin ardında nefes almalarını hissettiğim candın aslında varlığını hissedip yaşamın içinde direnç gösteren. Yıllara uzayan yaşamımı adadığım düşlerle beraber nefes alırken, sevmenin içindeydi varlığını hissettiğim zaman ise sevgimi güçlendiren.

Sen varlığındı uzaklarda dahi olsa yanımda hissettiğim ömre uzayacak yaşamında varlığını hissettirirken sesinin özlemiydi günlerin saatlerine doluşan. Sevmenin başedilebilen hazzını yaşamaktı aslında varlığınla nefes alışını hissetmem ki yıllarımı senli adayışımdı bana bedensel güç veren.

Çoğunda sarsılan düşlerdi aslında varlık savaşında sessizliğe doluşan.
Nasıl olabilirdi unuttum deyip vaz geçmekti nefesinden.
Yıllar yılları kovalarken, düş yorgunluğu ile yaşamı senle gülümsemeye alıştığım umutlardı hüsrana uğradığım.

Ömre adanmış arzulardı aslında gün geçtikçe bedenime darbeler vuran. Sevmek morun üstüne Güneş doğmuşçasına yansımalar yapar. Dünlerdi öyle uzun zamanlardı ardı arkasına üstüne eklenen zamanlarla yıllar, yıllar sonrasında bu günlere ulaşacak içimde sönmeyen korlar oluşturan.

Sevmenin arka penceresiydi güneş ışıklarını salarak bedenimi hasret yakışlarına sebep olan.
Aslında duygu cümbüşüydü bu yaşamın kesitlerine çarptığım ve içimdeki korlardı yüzümde kızarıklıklar yaratan, derken, aslında özlem artışlarıydı kendi kendimle nefes savaşı verdiğim.

Sevginin dünlerden sonrası bu günüydü sessizliğe gömülen acılanmalarımı bedenimde zapt ettiğim ki bundan sonraki zamanlardı ki düşlerin tutuşacağı.

Seni sevdim gülen yüz, sevmenin üstüne yığılan sen düşleri bu yaşamımda her gün resmine bakıp gülümsemeni beklediğim ki verdiğin işaret sesleriydi aslında hasretimi tutuşturan.
Sevmek var oluşun kurallarıydı ve sevgi ile tutuşmak da sevginin son hecesiydi kendini sahiplendiren.

Hep bu şehirdeyiz senin nefesinin sesi bir başka mahallede olsa da ritmi hep benle beraber. Sen sadece kendine gülümserken, oysa benim kahkaha atışım hissediliyordu.
Hasretin içindeki sevgiydi, asıl harlı yanışlar yaratan.
Sevgiydi asıl sevgiyle beraber güçlenen.

Özlemlerdi, sonunun nerede ve ne zaman oluşacağını bilemediğimiz bir yaşam kesinin içinde barındıkça, sanırım çok ağır bir bedel ödemeye ulaştırıyor insana.
Mesela seni özlüyorum yaşamımın içinde uzak olan gülenim.

Kendime bir iken sana bin nefesimi ayırmak isterdim.
Sevmenin özünde sevgiliyi üzmemek vardı aslında.
Seni çok özlüyorum derken, ömrüme uzayacaktı bu özleyiş.
Kendime bir iken sana bin nefesimi ayırmak isterdim, gülenim.

Dünkü gibi değilim bu sabah, düşlerimde her şey kendime farklı. Sen düşlerim yabancılaşmış, kendime ait gece sonrasıydı düşlerimin farklılaşması. Bu sabah daha da soluk güneşin ışığı. Kendime ait düşlerim yabancılaşmış, geçmişten bir anı yok şu anlarda gözlerimde canlanan.
Unutulası zamandı galiba azap çektiğim dünlere göre. Sen de yoksun, ömrüme dahil zamanlarında puslu. Galiba yenileşme buydu, zamanın ertesinde olmak ama koyu bir boşluk ve sadece yalnızlaşmış benliğime yabancı değilim, garip bir ıssızlık bu yıllar sonra, “bir başkası olmak” bu muydu, yalnızlaşmanın gölgeliği?

Oysa “ömrümü kalabalıklaştıran sendin,” derken garip bir yanılgı mıydı yoksa ömre zamanlar.
Oysa ardını bile düşünmeden göçüyor ömrümüzle zaman?
İçinde senin olmadığı düşünce zamanlarının yokluğuydu şüphesiz yalnızlığıma boyun eğmiş düşüncelerim.
Yorgundu sabahın erkenindeki zaman ve ben de yorgundum sanki?