Korkularımın Darağacısın

Korkularımın Darağacısın

Aydınlık yarınlara hep örtük pencerelerden baktık.Elimizde o önümüzü kapatan perdeyi aralamaktan, içimizdeki karanlık odaları aydınlatmaktan hep korktuk.Hep buruk şarkılar döküldü dilimizden. İstediğimiz şarkıyı ezberleyemedik ve dilediğimizce haykıramadık hayatımızın geçtiği bu sokaklarda.Çünkü sokaklardan korkuyorduk hep,İçimizdeki sokaklara ise hep hüzün bağdaş kuruyordu.O hüzünleri bitirmeye içimizdeki o sokaklarda sevgi ve mutluluk kokan rüzgarlar estirmeye gücümüz hiç yetmedi.O gücü alacak cesarete hiç sahip olamadık.Kendimizi hep korkularımızın darağacında bulduk.Her şeyden korkuyorduk.Düşlerimizden,hissettiklerimizden, duygularımızdan ve arzularımızdan bile.Çünkü bize korkmayı öğretmişlerdi.Bir sigara içimi uzağında olduğumuz mutluluklara uzanıp tutunmayı öğretmemişlerdi.
Bizi yalnız bıraktılar.Bazen yalnızlığımızı bile aldılar bizden.Onu bile çok gördüler bize.Çünkü yalnızlık insana bir şeyler öğretiyordu.Bize öğrenmekten korkmayı öğretmişlerdi.
Asıl neyi istediğimizi ve bunu hemen elde etmemizin neyin engellediğini hiç sormadılar.Çünkü bize verilecek bir ödündü bu..Bizi cesaretlendirecekti.Korkularımızı yenmeye yardımcı olacaktı.Oysa onlar bunu istemiyorlardı.Çünkü bizi hep korkutmuşlardı,bize hep korkuyu öğretmişlerdi.
İşte bu maskelerle dolu,bu ikiyüzlülüklerle dolu, o korku sokağında çıkmıştın karşıma.O dev yüreğindeki iradenle,mavi gözlerinin ardında sakladığın o sevginle,dünyanın sıcaklığını taşıyan avuçlarınla dikilmiştin karşıma.Sanki özbenliğimdin, sanki o an çocukluğumu gençliğimi hatırlatmıştın bana. Ama seni hatırlamam, hatıra raflarımı karıştırarak ve üstündeki tozları silerek seni orda bulmam, beni bir harabede acımasız hayatla ve maskelerle dolu korkulu sokaklarla baş başa bırakıp gitmeni hatırlamam,yüreğimdeki o gizli ve ne yaptıysam iyileştiremediğim yaramı görmem çok sürmemişti.Ve senin beni bırakıp giderken gözlerimin içine bakarak, hiç acımadan, gözlerimin içinde sana doğru akan kör sevdamı hiç görmeden söylediğin o son sözünü hatırladım; “ hiçbir şey ele geçince hayal edildiği kadar güzel değildir.” Evet.Yine geçmişimle, o nasır tutmuş yüreğimdeki yaramla buluşturdun beni.Nerden çıktın diye sormayacağım,Çünkü elbet bir gün bir sokağın köşesinde karşılaşacaktık
Evet, karlı bir gündü.Her zamanki gibi arayışlar içerisindeydim.Yalnızlığımı benden alacak,paylaşacak ve ertelediğim düşlerimi gerçekleştirecek birini arıyordum yine.Her zaman bizim sokağın başındaki yıkık duvarın dibinde bir çocuk otururdu.O da bizim gibiydi.Bozuk hayalleri vardı onun ve hiçbir zaman gerçekleşmesine ihtimal bile vermediği düşleri vardı.Dilenirdi hep, ama ne dilediğini bilmeden.Elini uzatırdı hep, o titrek o ne bulsa tutacak sığınacak ve sarılacak elini uzatırdı.Bizse hep onun hayalleri gibi, bozuk atardık önüne.Hiç kimse onun titrek ve soğuk elini tutmazdı, kaldırmazdı o soğuk taşın üstünden.Soğuk ellerini ısıtmazdı, gözlerinin içindeki irkilişleri, korkuları silmeye uğraşmazdı.Hiç kimse bilmezdi ve farkında değildi herkesin içinde böyle bir çocuk büyüttüğünün.Zaten farkına varsalar o çocuk mutlu olacak ve ondan sonra bütün çocuklar.Ama ilk sen tuttun o çocuğun elinden ve bütün çocukların.O çocuğun elinden tutarken sanki içimde bir yerlere dokunmuştun ve ben irkilmiştim.Sanki o çocuk bendim.Sanki tuttuğun el benim elimdi.Elini tuttun ve yürüdün o maskelerle dolu sokakları.Nereye gittiğini bilmedim ama bir daha o çocuğu o sokaktaki yıkık duvarın dibinde hiç görmedim.
İşte buydu beni sana bağlayan.Çünkü bende o çocuk gibiydim.Çünkü o çocuk bendim. Benimde kaybedecek bir şeyim yoktu.Benimde elimi tutacak ve beni buralardan alıp götürecek bir ele ihtiyacım vardı.İşte bu sen olmalıydın.Çünkü o çocuğun elini tutmakla içimdeki bir şeylere dokunmuştun ve ellerinin izi kalmıştı orda.O sokağın başından her geçişinde seni izliyordum ve sanki içimdeki, o sana dilenen çocuğun elini tutmuş ve öylece yürüyordun, o senle tenhalaşan sokaklardan.
İşte bir gün içimdeki çocuğun sana uzattığı elinden de tutmuştun.Yine karlı bir gündü ve soğuk ellerimi ısıtıp, içimdeki çocuğa yoldaş olup, bozuk ve yarım hayallerini tamamlamıştın.O kısa yolculuğumuzda çok sokaklardan geçtik ve hiçbir sokakta elini tutup götürdüğün o çocuğa bir daha rastlamadık.
Artık beni kendinle ve hayatla başbaşa bırakmıştın.Bir an olsun yanımdan ayrılmıyordun, elimi bırakmıyordun.Sana kendime sarılır gibi sarılmıştım.Tutkundum sana artık.Bütün korkularımı seninle yenmiştim,gözlerimdeki o eskiden kalma burukluk ürkeklik yoktu artık.Yüreğime bağdaş kuran hüznün yerine, hayallerini,düşlerini,ve geçmişini uçurtma yapıp uçuran çocuklara bırakmıştı.İçimdeki tüm boşlukları doldurmuştun.Her şeyimle senindim ve senin olmakla mutluydum.Çünkü bir erkeğin bir kadına vereceği ne varsa vermiştin bana.
Ama sen hep bir mesafe bir aralık bırakıyordun aramıza.Çünkü bir gün çekip gideceğini biliyordun ve bana da bunu hissettirmeye çalışıyordun.Ama ben anlamıyordum.Seni öylesine kör bir tutkuyla sahiplenmiştim ki, bana bakarken gözlerinin içindeki o “yakında gideceğim” ifadesini ve o ifadenin sana çektirdiklerini bile görmeyecek kadar körleşmiştim.
Ama en sonunda anlamıştım.Gitmen gerekirdi.Çünkü seni bekleyenler vardı.Sana umut bağlayanlar vardı.Sana benden çok ihtiyacı olanlar vardı.Ama neden hep bu durup bekleme yerin benim yanım oldu.? Neden bana, beni kendime inandıran geçmişimi buldurdun ve avuçlarımın içine bıraktın? .Neden beni yeniden o sokaklara saldın.? Mademki bir gün gidecektin neden ellerimden tutup ufukları gösterdin bana.? Neden ufuklarda hep seni gördüm.?
Tamam, git,zorunlu bir kalma olamaz zaten.Kalsan bile gözlerindeki o eski anlamını yitiren bakışlarını,o eski sıcaklığını yitiren ellerini istemiyorum artık.Biliyorum, bana hayatın kuytu bir köşesinde bir “yalnızlık” bırakıp gideceksin.Bende kendimi o yalnızlıkla avutacağım.Yeniden sokaklar çıkacak karşıma, o sokaklardaki korkutucu maskeler ve o maskeler arkasındaki sahte yüzler ve o sokaklarda yıkık duvar diplerindeki çocuklar olacak.Ve o çocuklar yine el avuç açacak yine dilenecek ve kendilerine uzanan bir el umuduyla o hiç gerçekleşmeyecek düşle,hayalle yaşayacaklar.Tıpkı benim içimdeki o çocuk gibi.Tıpkı bırakıp gideceğin ve hayatın kuytu bir köşesinde terk edip gideceğin o çocuk gibi.
Evet.Haklı çıkmıştın.Hiçbir şey ele geçince hayal edildiği kadar güzel değildir.Yıllarca kurduğum düşümdün sen.Yıllarca hayal ettiğim bana uzanan sıcak eldin sen.Ve o düşü bulmam ile yitirmem, o eli tutmam ile bırakmam bir olmuştu.Yine korku dolu sokaklarla, o sokaklardaki ürkütücü yüzlerle bırakıp gitmiştin beni.Ama her zaman hayallerimin ve geleceğimin bir köşesinde saklıyordum seni.
Ve işte geçmişimle ve senin o eski halinle, o yaşadığım sokaklarla, o sokaktaki çocukla yüzleşmem bitti artık.Ve yine geldin.Ve yine durup bekleme yerin benim yanım olacak.Gideceğini bilerek ve bir daha beni o korku dolu sokaklara salacağını bilerek yine tutacağım ellerinden.Çünkü bana uzanan ilk el, içime dokunan ve orada yaralar açan ilk el senin elindi.Ben, başka hiçbir şeyde bulamadığım, bir tek seninle bulduğum küçük ve umutsuz mutluluklarla avunacağım.Ben seni büyük beklentilerle sevmeyeceğim.Gerçekte insan bir beklentiyle severse düş kırıklığına uğrar.Çünkü senin bana karşı duyduğun sevgi büyük olsa bile, benim bütün gereksinimimi karşılaması olası değildir.Bunun farkında olarak seveceğim seni.
Biliyorum,Seni yine birileri bekliyor.Yine onlara gideceksin.Beni sevdiğini bilerek ve onlara acıdığın için gideceğini biliyorum.İşte ben senin bu acıma duygusunu seviyorum.Öyle sevilecek yanların var ki,hangisini daha çok seveceğimi bilmiyorum.Ben senin bu gelip gitmelerini seviyorum.Her gelişinde beni sarmanı ama yine acıma duyguna yenilip bir daha gitmeni ve bir daha geleceğinin umudunu içimde taşımamı seviyorum. Giderken senin hasretini, gelirken yaralarımı sarmanı seviyorum.Ben seninle bu hayatı seviyorum.Bir tek benim olmasan da içinde bana ayırdığın ve bir türlü engel olamadığın yeri seviyorum.Çünkü bir gün yine bana döneceğini biliyorum.ve yarım bıraktığımız her şeyi tamamlayacağımızı da.