Korkularımdan Yoruldum Şiiri - Filiz Bülbül

Ne zaman ağlayan bir anne görsem, sökülür ciğerlerim hiç üşenmeden.
Ve ne zaman kendi başına oynayan bi çocuk görsem, maziye gider bir banka oturup orada kalır aklım.
Büyüdüğüme ısrarla inanasım gelmiyor
Daha fazla büyümekten korktuğum kadar hiç bir şey yormuyor artık beni.
Korkularımdan yoruldum
Sanki her sabah uyandığımda kafamın içinde öfkeli şöförler ardı arkasına kornaya basıyor.
Bazen de, donarak bakıp kalıyorum uzaklara.
Soru sormadan, cevap bulmadan, yarım yamalak, kimi zamansa acı içinde geçiyor günlerim
Ruhum can çekişiyor
Karmakarışığım.
Tüm bunlar yetmezmiş gibi sanki kuşlar bile mutsuz artık
Bekleyişlerim ve iyi düşüncelerimden nasibimi zararla aldığım vakit anladım, salıncakta sallanmak için geç kaldığımı.
Direncimin düştüğünü, yenildiğimi gördüm dev aynalarında kendime son kez baktığımda.
Yorulduğumu kabul edip pes ediyorum diye bağırıyorum bu kez.
Kim duyuyor sesimi benden başka?