Korkularım Ve Ben Şiiri - Yorumlar

Beni anlamıyorsunuz, kendimi ifade edemiyorum.
Bu sözleri oldukça sık duyarız, özellikle de kadınlardan. Kendimi anlatamadığımı anladığımda, aslında kendimi tanımadığımı, yıllarca kendi kişiliğimin dışında yaşamış olduğumu görmek korkutmuştu beni, ki ben; korkularım olmadığını, hiçbir şeyin beni korkutmadığını düşünen biriydim. Korkularımı, üzüntülerimi, sevinçlerimi, kısacası tüm duygularımı bir çember içine almış dışa taşmalarına izin vermemiş, bunun adına; kendimce sevgi ve sevdiklerimi koruma adı vermiştim. Emekleyen bir bebek gibi adım adım kendimi öğrenmeye başladığımda asıl sevginin, kendimi içine hapsettiğim çemberin dışında olduğunu, gördüm. Saklamaya çalıştığım beni, tanımaya anlamaya çalışıyordum.
Kimdim, nasıl biriydim ve hayattan ne istiyordum, bunu anlamalıydım. Yaptıklarım ve yapmak istediklerimi düşünerek kendimi sorgulamaya başladım, elle tutulur hiçbir şey yapmamış onca yılımı boşa harcamıştım. Sevmeye çalışırken en önemli şeyi, kendimi önemsemeyi unutmuş, özgür ruhlu kişiliğime rağmen bunu saklamış, sevdiklerimi üzmemek adına kendim olmadan yaşamıştım.
Gün geçtikçe kendimi hapsettiğim çember daralmaya başlamış, bu nedenle nefes alamamaya başlamıştım. Yaşadıklarım veya yaşayamadıklarım, ardı arkası kesilmeyen fırtınalar gibi üzerime gelmeye başlamış, gizlediğim gözyaşlarım sel olup akmaya başlamıştı. Sabahlanan geceler, bitmeyen günler vardı önümde, her gün bir öncekinin aynısıydı, yılları ise ezberlemiştim artık. Sürekli bu böyle olmaz toparlanmalısın diyordum kendime, fakat ne zaman harekete geçsem bir engelle karşılaşıyordum. Engeller kişiliğimi alıp götürürken, bunalımlar yaşıyordum. Zaman zaman içime kapanıp kendimi suçluyor, kimi zamanda suçluyu çevremde arıyordum. İnsanlardan kaçıp martılarla, yıldızlarla konuşmaya başlamıştım, bu kaçışa neden aramıyordum, çünkü verdiğim sevgiler bana acı olarak geri dönmüştü. Ben; üzülmeyi ve incitilmeyi hak etmemiştim. Kimdim ben, bunun cevabını kendimde bulamadığım için, insanlara sormaya başlamıştım.
Nasıl biriydim?
Çevremdeki kalabalığın içinde yalnız olduğumu görmek ikinci korkum oldu. Bir depremin ortasında yapayalnızdım. Yıllarca kendimi paralarcasına sevdiğim insanlar çevremdeydi, fakat benim korkudan titrediğimi göremiyor, bana kendi korkularıyla geliyorlardı, bir curcunanın ortasında yapayalnızdım. Bu arada ilk depremimi eşimin vefatıyla yaşamıştım. Çocuklarımla beni zorlu bir hayatın beklediğini hissediyor, ne yapacağımı bilemiyordum. Benden beklenense güçlü olmamdı. Benim de insani duygularım olduğunu, zayıf ve güçsüz olabileceğimi anlamıyorlardı, ağlayacak bir omuza ihtiyacım varken, omzun da ağlanan yine ben olmuştum.
Artık, yaşarken üstesinden geldiğim sıkıntılar omuzlarıma ağır gelmeye başlamış, gücüm tükenmişti. Ruhum bedenimde değilmiş gibi yaşıyor, karanlıklar içinden çıkamıyordum. Nereye adım atsam, karşıma çıkmaz sokaklar ve duvarlar çıkıyordu. Küçülmeye başlayan yüreğimden sürekli birileri gidiyor ve benim buna itirazım olmuyordu. Her zaman evet diyen ben, zaman zaman hayır demeye başlamış ve bunun karşılığında değiştin, sen böyle değildin gibi tepkiler almaya başlamıştım. Onlar bana: biz eski seni geri istiyoruz dedikçe, ben yüreğimi acıtırcasına kendimden nefret ediyordum.