Korkularım Sebepsiz Değil

Havalar yine soğudu... Yine bir sohbahar; aşk ağacı, döküyor kalan son yapraklarını... O gün de soğuktu böyle. Bittiğini yüzüme vura vura söylediğin gün de böyle soğuktu işte...

Şimdi ben ne yapayım ki? Zaten uğruna öldüm defalarca, zaten yalvardım aylarca, ben daha ne yapayım ki... Sen diyemezsin 'savaşmadın bu aşk için' diye. Sen diyemezsin 'beni hiç sevmedin' diye. Sen diyemezsin 'seni çok sevdim' diye... Aslında bu yalanı da söylersin. Sen zaten aşkı yalanlarınla beslemiştin. Bir tek doğrun vardı kendince, o da gitmen gerektiğiydi, sebepsizce...

Aslında hazırlamıştım ben kendimi. Süpriz olmadı gidişin, ama böylesini beklememiştim... Şimdi ne desem boş biliyorum. O yüzden artık susuyorum. Ben artık bir sokak öteden yukarı gidemiyorum...

Sessizce yürüyorum yolda. Yalnızlık yanımda, hiç olmadığı kadar sinsi. Usulca sokuldu yanıma. Yıllar önceydi aslında onla olan dostluğum. Eski bir mazimiz var yalnızlıkla. Gittiğin günden beri peşimde, bir dost misali...

Gözlerini arıyor gözlerim. Malum ne zamandır görmedim... Ama istemediğimden değil, gururuma yediremediğimden. Seni gördüğümde gözlerimi kaçıracağımdan değil, gözyaşlarımı tutamayacağımdan. Hırsıma yenik düşüp duvarları yumruklayacağımdan değil, halime bakıp acımandan korktuğumdan. Hepsi bir yana aslında, seni başkasının kollarında görmekten korktuğumdan... Hayat bu kadar acımasız işte. Sensizlikle korkular sardı dört bir yanımı.

Benden alacağın herşeyi aldın. Bir canım kaldı ALLAH'ıma borcum. Bir de hasretim kaldı yüreğimde, onu da çekmeye mecburum... Sensizlik aslında özetle; benim yokoluşum...

FURKAN GÜLDEN