Korkular & kuşkular Şiiri - Akın Akça

Korkular, aşıklara uzak durup
Onlara el sallayan uğurböceğine benzer.
Sevgiye benzer korkular;
Kuşkular, hayata, aşka.
Kuşkulardan çoğalır korkular.
Korkular, sana dair olmayan;
Hayatı işaret eden ise her halikarda, kuşkular:
Korkular ve kuşkular, birbirlerinden ayrılırlar;
Kavga ulaştığında birleşiktir aşıklar.
Coşkudur inancı körükleyen
Ve inanınca umut edersin, sevince.
Sonra güvenmeye başlarsın;
Korkarsın çeşitli, güvendikçe..
Ve tartışırsın bu durum sürdükçe …
Barışmalardır, ardından gelen.
Panik ataklarla yaylım ateşler gelir
Ve nasıl ki hep tekrarlanır bunlar:
… Ardından bunların -bir vakit
- Akabinde tartışmaların, onun sinsi bulutu
Çökmeye başlar; yaylım ateşi doruğa fırlar.
Budur aslında yeğ olan, zaten;
Olan bir şeyin, hiç olmamasından.
Bu oluyorsa, arkadaş da kalabiliyorsundur.
Coşkulu debelenmeden sonra gelince
Sükun bekleyişi, ki bu olabilir;
Çöreklenmeye içine işin, saygı başlar
Ve daha çokça da düşünce:
Sevgi fakat sindirilmiştir aşka bundan önce.
Ulaşılan noktada tarafsız oynar gibi gözükür ibre:
Birbirini dinlemeyen kulaklar;
Dinlemeye başlar, daha yürekçe -
Sessizlik, karşı tarafı suçlar …
Arkadaşlık bitmiş,
Sevgililik vardır bu noktada.
Yalan olmamış yalanlar
Bulur kendini ‘gerçek olmayanın
Gerçeği, fark edilen’ algılanışında ama.