Kağnı, engebeli arazi üzerinde yol alırken, bilmem kaç yıllık ağaçtan yapılmış iri ve hantal tekerleklerin üstünü kaplamış paslı metal kasnağın her kasiste havaya sıçrayıp tekrar yere temas etmesinin çıkardığı o tok ve ürkütücü gacırtı gecenin sessizliğini acımasızca yırtıyor ve çok ötelerde ki düşlerimi inkıtaya uğratıyordu.
Beyin dalgalarımın gözlerimin dehlizlerinde oluşturduğu “halüsünasyonlar” çığlık gibi bir hızla uzaklaşırken karşı ki tepelere çarpıp geri dönerek ben de “bumerang” etkisi yaratmıştı.
Dağların dilini öğrenmeden geceyi dağlarda geçirmek pek kolay olmayacaktı anlaşılan! ..
Gündüz gözüyle pek çok kez seyretmişimdir şu dağları, güneşin doğduğu ve battığı yeri elimde kalem olsa işaretleyebilir hatta rotasını bile çizebilirdim. Yeşilin hangi tonu, dağın hangi hörgücünde olduğu bile ezberimdedir..
Ama gece olunca sanki dağlar birdenbire bana yabancılaşıverdi, sessizliğin o “ürkütücü sesini” dinlerken, karanlığın “aba” gibi onu örttüğünü ve daha önce gördüğüm, bildiğim heybetinin nasıl daha da devasa hale geldiğini müşahede etmiş ve kendimi yabancı bir yerdeymiş gibi hissetmiştim! ..
Çok uzaklardan çakalların ulumaları geliyor ve sanki “buralar sahipsiz değil” diyorlardı. Vücudum ürperdi birden. Bu ürperiş, dağların alışık olmadığım o soğuk havasıyla birleşince titrediğimi ve dişlerimin sanki bir “tik” oluşmuşçasına birbirine vurduğunu hissettim.
Kabanımın yakalarını kaldırıp sıkı sıkı boynumu sarmaya çalıştım ama nafile. Aceleyle dudaklarıma bir sigara tutuşturup çakmağı çaktım,” kuru çayırlar yanarken içinde kavrulan böceğin cazırtısı gibi” karanlık da yanıverdi bir ucundan, çakmağın sönmesiyle de eski huzuruna kavuştu! ..
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
