Korku’nun kıyısında üç gölge

Korku’nun Kıyısında Üç Gölge

Kuzeye bakan bir sokakla başlıyor her şey,
asfaltın altında çocukluğun pası var,
bir tebeşirin kırığı gibi kalıyor içimizde adlarımız,
kimse silmiyor, yağmur da beceremiyor.

Nehir geçiyor kentin göğsünden,
sadece su değil, yüzeyinde taşınan sırlar.
Köprü ayazı konuşuyor,
“Her yara bir adresi bekler” diyor,
“ve her adres bir kapı gibi susar.”

Üç gölge uzuyor akşama:
biri baba, ateşten yapılmış bir dua taşır,
biri evin eşiğinde ayakkabı bağcığı gibi çözülür,
biri rozetiyle geceyi yoklamaya çıkar,
hepsi aynı suya bakar,
su onların içinden bakar.

Bir kız çocuğunun kahkahası,
dar bir sokağın ucunda asılı kalır,
sonra ses, bandonun içinden geçip
paradeye karışır,
trampet vurur, kalp saymayı unutur.
Geriye, sabaha bırakılmış birkaç fotoğraf ve
soğuk bir mutfak masası kalır.

Kader bazen parmak izine benzer:
temizlemeye çalışırsın, daha da görünür olur.
Sorular, ıslak bir paltodur omuzlarda,
kimse çıkarmaya cesaret edemez.
“Ya değilse?” diye fısıldar rüzgâr,
ve Istanbu’un taş duvarları
cevap yerine gölge verir.

Bir barın loşluğunda kelimeler ağırlaşır,
şüphe bardağın dibinde kalan son yudumdur.
İyiyle kötünün çizgisi,
bir nehrin orta yerinde fal taşı gibi açılır
ve kim geçse ıslanır.

Birini ararken kendimizi buluruz,
kendimizi ararken birini kaybederiz;
kanunsuz bir terazidir vicdan,
dili kırılmış, kefesi eğri.
Affediş, harfleri eksik bir mektup;
gidiş, zarfın yırtık kenarı.

Ve yine de döneriz kıyıya,
aynı taşın üstüne, aynı çivili göğe.
Suyun yüzünde halka halka büyüyen sessizlik
bize bir sır öğretir:
Gerçek bazen yanlış bedenlere oturur
ve acı, yanlış bedenden de doğruluk ister.

Parade biter, konfeti susar,
saatler yerini değiştirir,
kimse fark etmez.
Yalnız nehir bilir
hangi sözün söylenmediğini,
hangi gözün bakamadığını,
hangi kalbin, kendini korumak için
başkasını suçladığını.

Gece, köprü altından geçerken
su sanki dudaklarımızın kenarına değiyor:
“Yolunu şaşırmış bir iyilik de
yine iyiliğin akrabasıdır” diyor.
Biz ise, üç gölge,
kendi gölgemizden uzun hayatlar taşıyoruz.
Sabaha doğru,
nehre eğilip susuyoruz.
Çünkü korku
bize en çok susmayı öğretiyor