Korku Mesnevisi Şiiri - Tuncer Türkdoğan

KORKU MESNEVİSİ

Korku yaman paradoks “korkak” dediğimiz kim
“De bana Tarih Baba -Ey cüppesiz muallim! ”-

Rahmin karanlığından güneşe çıktığın gün
Korku seninle büyür sen korkuyla büyürsün

Masalların cinleri bebenin kabusudur
İnsanın Fredy’si yine kendi usudur

Tanrı’yı sevmelisin ondan korktuğun için
Cehenneminde yakar ufak da olsa suçun

Tarih sana öğretir korkunun vahşetini
Kesik kelleler sağlar kralın heybetini

Öğretmenler tanırsın aşk yok kafatasında
Kızılcıktan bir sopa bulunur çantasında

Korkunun ormanında yüreğin şerha şerha
ÖSYM Sınavı yedi başlı ejderha

Ruhundan silemezsin korkunun kör pasını
Bedeninde taşırsın babanın sopasını

Fabrikada patronun öfkeden keskin bıçak
Sanır ki korkutarak üretim çoğalacak

“Hürriyet”diyemezsin duyup postal sesini
Hep ensende duyarsın copların nefesini

Korkunun gölgesinde yaşarsın kırık dökük
Hangi eve sığınsan camdan kubbesi çökük

Cesaretle korkaklık aynı kafeste durur
Bir asker bir askeri korktuğu için vurur

Zihnini aç güneşe korkma bu genç yaşında
Korkudan eser kalmaz o musalla taşında