Korku Gecesi Şiiri - İsmet Zeren

Eskilerde vardı eskiciler
Antika satardı
Denize düşen ay ışığı izlerinde
Dul bir kadın
Gözlerinde tarihin karanlığı dolaşırdı
Ve ağlardı bir bebek
Loş karanlığında ıssız yolların
Ay ışığı bulutlarla kaplandığında
Kurt sesleri karışırdı
Çakal ulumalarının dehşetine
Ve antikacılar ayaklanırdı
Mezar taşlarını delerek
Bir kilisenin bahçesinde
Beşiğini oyuncak yapardı Vampirella’nın

Derinine saklanırdı herşey
Bir çığlığa dönüşürdü
Başka bir çığlık
Yarasaların ağlayan haykırışlarında
Kan dökülürdü çiçeklerden
Isısrık izlerinden fışkırıp
Dişlerimin et obur açlığına

Kadına dönerdi adam
Gözbebekleri beyazlaşarak
Bir yılan tıslamasına benzerdi
Kuş sesleri korkudan

Yanılgıların leventi ve levantenler sokağı
Birbirine benzerdi
Bir vietnamlı çocuğun korku gecesinde
Ve kumpanya seyircileri çılgınca alkışlardı
Papyonlu hürriyeti
Sabaha kadar

Ve sabah yağmurlarının
Çiğ düşmüş yemişlerinde beslenen
Düşler sokağının vampirleri
Ve ocakların isimsiz pirleri
Yarışırdı Kapadokya Mağaraları’nın
İsimsiz asırlarında

Üzüm salkımlarının sunduğu
Uatangaç kırmızı şaraplar
Şişelendikçe mantarların altında
Bir garip bayram başlardı
Ufuktaki maviliklerde
Jet pilotlarını kucaklayan
Pamuk beyazı bulutları kıskanarak

Nevada çölünü kurutan güneş
Ağlardı yanlızlığına
Mavi gözlü kızın
Şişirilen öfkeler sönerdi yavaşça
Derin vadilerimin
Karanlık kıvrımlarında
Ve o an
O dakika
Kim bilir neler olurdu
Dünyanın bir başka yerinde
Hiç yaşanmamış ve yaşanmayacak bir daha

Bıçağın sesinde saklıydı söyleyeceklerim
Çiziverdin işte sessizce suskunluğumu
Döküldü sokaklarına düşlerimin
En masum ve unutulmaz sırları çocukluğumun
Gecenin karanlık bir yerinde
Bir yanlız adamın omuzlarından