Korku bulutu Şiiri - Serdar Yusuf

Korku Bulutu

Yıkık göğe tutunmuş bir yıldız düşer,
Havayı yarar acılar, korkusu olur kabus;
Bulutlar ağlar; bakakalır galaksiler.
Sonsuz fezada, acının yanan filizine.

Artık varoluşta sadece korku bulutu var,
Dizeler mızrap gibi keser yüreği,
Masumiyet boğulur son sözün içinde,
Toprak kan kusar çatlaklarında,
Umut bir daha filiz vermez burada.

Kirli bir sandığın dibinde,
Paramparça gazeteler arasında uzanmış çile,
Bir avuç sinek sessizce dolaşır,
Sokak kedileri hüzünle bakar,
Titrek pencerelerinde sevginin yıkıntısı,
Kesik gözlerde donuk bir korku,
Sokağın karanlığında, boğazda kuru bir son nefes.

Deli manşetler gözlerden bihaber,
Gülüşler, insana yakışmayan çirkin kahkahalar;
Egonun şah fesi, kızıl iğnenin saplandığı yer,
Dil, baldıran zehirinde çürümüş, suskun;
Vicdan, kızgın sacda sıçrayan kıvılcım,
Yıkık gökten kaydı bir yıldız, kimse duymadı.