Korku Şiiri - Serhat Fidan

Hayal ve gerçek arasından
kala kaldım
Bazen umut
Bazende hüzün oldu
Gerçeklik sözcüklerde asılı kaldı

Ben unuttum her şeyi
Dağı taşı kentleri
Ve bilmem milyonlarca şeyi
Dams sendromu yaşarcasına
Hala anlamıyorum
Bu kadını görünce
neden sol yanım hızlanır
Neden titrerim
Ellerim ve ayaklarım
gençken olduğu Gibi birbirine dolanır sakarlaşırım
Daha sonra öğrendim ki
buna Aşk
olayına ise vurulmak diyorlarmış
Oysaki aşkı hiç istemedim
Mutluluğa olan inancım olmadığı için değil
İnsanlara inanıcak kadar ne ömrüm ne takatim kaldı
Söyle derim ama
Bir den bire birşey olur akıl tutulması yaşarsın
Kalbine şok verilmiş gibi atmaya
Göğüs kafesin tarifsiz bir acıya ev sahipliği yapmaya başlar
Böyle şeyler işte
Güzel sözcükler yazarsın
Şiirler romanlar yazarsın
Haykırırsın her yere
Sesinide duyar aslında
Sağır olur
Kalpsizleşir hemen
Sen olduğun gibi kalırsın
Yarınlara umutla değilde
Ölümü bekleyen hastanın
Gelsede kurtulsam der gibi
Beklersin
Çevren genç yaşta bunları düşünme demeyecek ama
Öldü de bu açıdan kurtuldu diyecek
Ve bir sabahın güneşin daha göz kırpmadığı bir anında
Toprağın sıcak kollarına öyle atılı verirsin
Orada milyonlarca dostun olur
Geçmiş aslından geçmediği anlarsın bir daha
Kimi şair kimi aşığı görürsün
Sonra da acının çığlığı yeri göğü inletir
Toprak olursun
Baş ucuna kimse gelmez
Seslenirsen kimse duymaz
Kara çamurun için de bedenin hapishane hayatı yaşar
Ruhun ise kâinatı keşfetmeye diye çıkar
O bilmediğimiz acıya kollarını acar
Ve sonsuzluk
Yankılanır Alemlerde
Oysaki ben bitti diyip gözlerimi kapatırken aleme
Uykunun derinliklerinde uyandığımı geç fark ediyorum
Ürperiyorum ya gördüğüm şeyleri yaşarsam diye iç geçiriyorum
Rüya diyip avutuyorum kendimi
Oysaki kader uzaktan göz kırpıyor bana