Korku Şiiri - İrfan Ormancı

Bulutlar gibi gidiyor umutlarım.
Takılmış bir uçağın gövdesine.
Karanlığın içinde parıldıyor.
Fakat her saniye benden daha da uzaklaşıyor.

İzliyorum hayallerimi,umutlarımı ve geleceğimi.
Merak ediyorum uçmak istiyorum gökyüzüne.
Yakalamak hayallerimi ve tutmak kanatlarından.
Ama korkuyorum olduğum yere çakılıyorum.

Susuyorum uzanıyorum balkondaki koltuğa.
Ellerim bağlı gözlerim kanlı.
Susuyorum sadece izliyorum karanlığı.
Bende siyahlaşıyorum umutlarımla birlikte.

Belki bende uçabilirim anne.
Tutmasa da bu gökyüzü ellerimden.
Belki de uçarım gök gibi yüzümde.
Sadece uçmak istiyorum anne.

Neden sadece hayal ediyorum.
Umutlarımda mı yoksa sadece bir hayal eseri?
Peki ya gençliğim anne.
O da mı uçup gidiyor?