Korku Şiiri - İbrahim Gökburun

Yeni bir korku filizlenmiş içimde
Bahar mı geldi yoksa ben
Büyük bir günah mı işledim

El ele yürüdüm eve kuşku ve kederle
Yanımda dağlar, ırmaklar…
Yerini yadırgayan ağaçlar yürüdü
Eğilmiş bir dağın eteğini öperken gördüm
Kar sesi değdi sesime cesaret gibi eridim

Üzerimde korku gömleği var yaklaşmayın
Duvarımı yıkmayın uzaklaşın lütfen
Gökyüzüyle aramı bozmayın benim

Uçurtma uçururken dokunduğun göğe
Geceye ve sesine yansıyan yüzüme baktım
Kendimi suçüstü yakalandım tanıyamadım
Canımda bir eksilme, bir nar incinmesi var
Bulutlara yaklaştıkça dolaşıyor dilim

Sular el ele tutuşmuş yürümek için
Çocuklar el ele çiçek dağı olmuş
Seni ve okyanusları taşıyor çantasında

Okula geç kalmış çocukların korkusu
Kaçırıyor çayın tadını
Dostlar kaçırıyor gözlerini konuşurken
Susarken, ağlarken, gülerken
Bir dağ uykusu karışmış sulara

Petrol çiçekleriyle süslenmiş masada
İncir çekirdeği, kibrit çöpü
Devlet meselesi olur birden kül tablası
Korku; böyledir işte her şeyi büyütür
Her şeyi bir mesele eder durduk yere

Yeni bir korku filizlenmiş içimde
Bahar mı geldi, yoksa ben
Büyük bir günah mı işledim