Korku Şiiri - Onur Mecit

Korkularımın her biri,
Kanlı bir kılıcın soğuk keskinliğiyle,
Birer birer ölüyor.
Söylenen her şey boş geliyor,
Tek gerçek,
Sen ve kulaklarımda boğulan rüzgarın sesi.
Hayata gözlerini yeni açmış bebek gibiyim,
Gördüklerim sadece birer görüntü,
İnsanları anlamak o kadar zor ki,
Hiç anlaşılmıyorlar,
Kimseyi anlayamıyorum,
Koca bir ormanda kaybolmuş gibi,
Ne kadar bağırırsam bağırayım,
Sesimi sadece ben duyuyorum.
Sen,
Dünyanın büyüklük kavramı,
Güzelliğin sıfatı,
Her şey seni tanıyana kadardı,
Sen solmuş çiçeklerime yağmur oldun,
Koca ormanda kayboldum derken,
Sesimi tek duyan sen oldun.
Yaşam küçük bir çocuğa ölümü anlatmak kadar zor,
Ama seninle birlikte göz açıp kapamak kadar kolay.
Karamsar hayatımın içinde neşe bulduğum,
Mesafeler bize engel oluyor belki,
Neden bu kadar uzaktayız ki sanki,
Üzülüyorum,
Uçmak istiyorum,
Uçup yanına gelmek istiyorum,
Mesafelere kızıp kuşlara özendiğim doğru,
Fakat artık kuşları kıskanmıyorum.
Aslında üzülmüyorum,
Senin hep yanımda olduğunu biliyorum,
Düşüncelerimde,
Hayallerimde,
Rüyalarımda,
Hep en yakınımdasın,
Hele ki sesini duyduktan sonra,
Tamamen seni hissediyorum,
Ve anladım ki,
Ben seni seviyorum...