Korku. Şiiri - Ali Rıza Saygan

KORKU!

Korku’yu yenmek için, korku sen olmalısın,
En büyük korkun neyse, onla tanışmalısın,
Kör’dür gece’nin gözü, kör tanıklık yapamaz,
Baykuş; Yarasa gibi, gece avlanmalısın.

Cesareti, öfke’n den, kin’in den almalısın,
Hayıf’ını almak için, tutuşup yanmalısın,
Gaflete dalma sakın, düşman asla uyumaz,
Genlerin de var senin; Kurt gibi olmalısın.

Ne açlık, ne de kırbaç; Kurt’u korkutamadı,
Hiçbir; Kurt sirk’e çıkıp, şaklabanlık yapmadı,
Aslan; Kaplan ve Çakal, hepsi sirk sermayesi,
Korku; Kurt’un kendisi; Kurt hiç teslim olmadı.

Sisli, puslu havayı; Kurt çok sever bilesin,
Ölüm sonuç verse de, zinhar, bükülmeyesin,
Allah-ın emaneti, can, gövdeye mülk değil,
Kâbus sensin korku’ya, hiç aman vermeyesin.

Öfken cesaret olup, bedenini sarmalı,
Karşın da söz de; Boğa, korkup; Düve olmalı.
En büyük korkusunu, tanımaktan korkanlar,
Korkuya teslim olup; Rakkase’lik yapmalı.

Ben derim; Dünya bilsin, sen bir; Türk yiğidisin,
Börteçine; Asena, rehberin; Cihan bilsin,
Asil; Türk’sün! Seceren; Oğuz’lara dayanır,
Kâbus sensin; Gelsin de, korku seni de yensin.

Korku, korku olalı; Türk’ü hiç tanımadı,
Alp Eren otağın da, korku barınamadı,
Yedi düvel bir olup, haince saldırdılar,
Ezilen; Engerek’ler, zehrini saçamadı.

Arz ederim.
Yazan: Ali Rıza Saygan
Şiir No: 100
Tarih: 15-06-2008