Korku Şiiri - Yavuz Baki Dicle

Yalnızım, kayıp bir sokak kedisi kadar yalnızım
Kimsem yok şimdi, etrafım boş duvarlarla sarılı
Şimdi yalnızlık ölüme kaçırıyor beni
Ellerimde cebelleşiyor her şey
Viran düşüyor yüreğime
Hüzün düşüyor, gam düşüyor
Yalnızım, ölüm sessizliği kadar yalnız
Mezarlardan inen uğultu sarıyor tenimi
Çığlık çığlığa kalıyorum ansızın
Her şeyi kendime anlatmaya başlıyorum
Su kadar berrakken bulanık bir nehir gibi akan geceyi
Gülmeyi; unutmuş olsa da beni gülmeyi,
Kardan süzülüp toprağa renk veren ama rengine alışamadığım kanı,
Işığına hasret, kumru bakışlı güneşi,
Deniz gibi gülen o kuytu köşeleri,
Yıkık bir evden kalma gölgeleri,
O şehri, sırat-ı müstakimden girilen o şehri...
Her şeyi anlatıyorum kendime ama sana anlatamıyorum,
Seni anlatmaya korkuyorum...