Korktum Şiiri - Şimşek Acar

bir karanlık içi su dolu
nefes bile almadığım daracık
biraz palazlandım bastım tekmeyi
bir daha bir daha en sonunda
pes etti zaman hadi vakit tamam
gözlerimde adını sanradan öğrendiğim
bir ışık hemde sıcak güneş
korktum ağladım karanlığımı aradım
sıcaklığı biraz korkumu aldı
aydınlığı yeni yüzleri seçmemi sağladı
korkumu yendim ve acıktım ağladım
ağladıkça karnım doydu doydukça
ağladım ağladım sırf yemek için
yemegi sıraya koydular ve her zaman
ağladığımda vermediler üzüldüm
zamanı tanıdım kızdım ama sonra
sevdim düzen vardı onda istemeden
olan birçok şeyde karışmıştı zamana
ellerimden tuttular ayakta durdum
bıraktılar düştüm korktum ağladım
ağlamak çare degilmiş kendi ayaklarım
üstünde durmaya başladım ve koştum
yarışmayı öğrendim kaybettim korktum
hepsi inasandı benim gibi azmettim
çalıştım korkularımı yendim ve geçtim
şimdi en önde bendim ama yalnızdım
içimde bir kıpırtı sıcaklık aşkı öğrendim
sevdim emek verdim terk edildim korktum
sevmeyi sonra güvenmeyi ve kalıcı degerleri
öğrendim güvenin ardından sevdim kokladım
aşkı ve insan teninin kokusunu içime çektim
o koku ruhumu satın aldı esir etti korktum
gözlerim evreni ve sonsuzluğu gördü korktum
tanrıyı keşfettim yaradanı ve sonsuz gücü
okumayı yazmayı doğruyu yanlışı ve adaleti
doğa gerçekleri işlerken beynime,hayat
şeytanla işbirliği içinde hep renklere boğdu
düşünmeyi keşfettim düşündüm ve korktum
gerçeklerin lezzetinde tatlı ile acının varlığını
hayatla yok olmanın geceyle gündüz kadar
gerçek olduğunu ölümünde bir lezzet olduğunu
ve insan dogunca harcadığının hayat olduğu
sevsende sevmesende sıra sıra karanlığa uğurladığını
her nefesin hayattan çalınan zaman olduğunu
varla yok arasında sadece bir ruh kalacagını
saattin zamanın kalbin duracagını ölümü tadacağımı
korkunun boş gözyaşının isyan hayatın bir rol olduğunu
anladım ne için yaşadığımı anladım korktum hemde çok
korktum