Korkmuyorum Şiiri - Hüseyin Kerem Arslan

KORKMUYORUM

Kaçıncı gecenin, kaçıncı yokluğu bu bilmiyorum,
29 harfimde gizlediğim hüzünlerimi bir bir çıkartıyorum,
Gönlüme cerçeveleyip astığım hasretini koyuyorum masama.
Ve su niyetine içiyorum sele karışıp giden hayallerimi.
Böyle bitmemeliydi, Böyle bitmemeliydi bu masalın sonu...

Daha varlığını hissetmeden,
Gidişlere gönül koymamalıydın.
Seninle büyüttüğüm sevda çiçeğimi böyle soldurmamalıydın.
Bak bugün de düştün kalemime,
Bugün de andım seni, Bugün de yaşadım yokluğunu.
Yorgan niyetine sarıldım bende arta kalan anılara,
Ve hep sen varsın diye kıyamadım bu hatıralara...

Bak yine gözlerimin vanası açık kalmış,
Düşüveriyor hasretine kurban kesilmiş gözyaşlarım,
Bak yine bozulmuş seni gösteren saatim.
Gülüşünle yeşeren umut fidanım kurudu sensiz,
Ne bilirdim ki gözlerimden düşen yaşlarım,
Yarasına tuz bastığını...

Bilemedim işte,
Anlayamadım gidişin gibi.
Kaderim diye çizdiğim seni,
Ölüm sebebim diye yazacağımı düşünemedim.
Ah benim gözleri kara, Hasreti bela yârim;
Hangi ülkenin, hangi şehrindesin? ...

Yokluğunun imleci dayandı boynuma,
Cellâdım niyetine sensizlik koşup geliyor,
Zamanı kaderime hapsettiğin gibi;
Umutlarımı da alıp götüreceksin belli.
Korkmuyorum senden, Korkmuyorum ölümden...

Ben seni ne zaman sevmeye niyetlensem,
O an esir düşüyorum yokluğuna.
Daha ne kadar öldürebilirsin ki beni!
Bir seven terk edilince ölür zaten...