Korkmalısın Şiiri - Ahmet Suyadal

Hayattan korkmalısın!
Tüm gücünle sarıldığın rüzgârlar yıkar seni
Islanmış teninle yürüdüğün sokaklar üşütür
Bazen en güvendiğin yarı yolda bırakır
Umursamaz gözlerinden kalbine akan gözyaşlarını
Unutur zaman..
Yitirilmiş umutlar gibi bir köşede unutulursun
Geçmişin gölgesinde sıkışıp kalır hatıraların
Ellerini uzatıp bir el aramaya zaman bulamazsın
Belki bu yüzdendir korkularınla başa çıkamayışın
Sevmekten korkmalısın!
Korkmalısın ki aşkla başa çıkabilmelisin
En çokta sevdiğin yıkar umutlarını
Bir bakarsın en olmadık yerde bırakıp gider seni
Acımaz gözlerinden akan damlalara
Hayal meyal hatırlarsın aynada yüzünü
Gün gelir yüzündeki acı hatıralardan utanırsın
Dışlarsın kendini hayattan
Ve yenildiğinin resmidir bu
Hayat yine oynamıştır son rolünü
İşte bu yüzden korkmalısın ve hep bu yüzden
Gülmekten de korkmalısın!
Ne zaman gülsen volkanlar patlar yüreğinde
Gözünden süzülmeyen yaşlar yüreğinde buselenir
Bir bıçak gibi saplanır her dibe vuruşunda
Gamzelerin eskisi kadar derin değildir artık
Ağlamaktan solan yüzün çiçeklenmez gülünce
Geç kalmaktan da korkmalısın!
Nasıl olsa bekler diyerek ağırdan almamalısın
Bazen en acı şeydir umutsuzca beklemek
Neyi niçin beklediğini bilmeden beklersin
Ayakların değil belki ama yüreğin yorulur beklemekten
Can havliyle son kez bakarsın yollara
Ne gelen vardır nede bekleyen istasyonlarda
O yüzdendir ki geç kalanlar hep kaybeder
Susmaktan da korkmalısın!
Her zaman gözler anlatmaz bazı şeyleri
Sadece yürek yetmez içinden geçenler anlatmaya
Vaktin varken çözmelisin dilindeki pasları
Yıllanmış bir şarap gibi duran o dudaklar kıpırdamalı
Susup ta sessiz çığlıklara boğulmamalısın
Yüreğin yetmiyorsa konuşmaya işte o zaman
Kendinden korkmalısın..
Korkacak o kadar çok şey varken
Ve korkularınla yaşarken
Neden hala korkaksın…..

Ahmet suyadal