Korkma Yavrum Şiiri - Betül Başar

Korkam Yavrum

Korkma,
gecenin karanlığına gizledim seni.
Esen rüzgardan sakladığım anılarım gibi,
sessiz ve uslu beklemekte umutlarım,
nöbet tutarak candan öte yüreğini.

Engereğin soğuk gözleri izlemekteyken beni,
ne yana gitsem yalnızlığım,
ne yöne dönsem sessizliğim yorar benliğimi.
Ama katran karası gecelere inat,
aydınlığına sarılmaya çalışırken,
bir küçük umut dahi kalmasa da bana dair
yine de kimselere vermem,
yine de kirlettirmem o küçücük yüreğini.

Güç yeter mi sanıyorsun
Yavruyu anadan ayırmaya?
Güç yeter mi sanıyorsun
Kokun tenime karışmışken,
Canımdan seni kazımaya?
Gücü yeter mi sanıyorsun?
İhtirasla kavrulmuş, kan güden bir yüreğin
seni koz olarak kullanmaya...

Günün ışıkları değiyor ruhuma yavaş yavaş...
Yorgun bir savaşçının,
zafer şarabını içişi geliyor birden gözlerimin önüne.
Dimdik ve kaskatı olsa da duygularım,
yeni bir savaşa hazır,
kazanacağına emin beklemekte senin için.

Korkma artık bebeğim,
Korkma...
Uyu sen annenin koynunda huzurla,
saçının teline dahi zarar gelmez,
bu yürek varken yanında...

Betül Başar...