Korkma Demem Kimseye Şiiri - Mehmet Zafer

Acımtırak bir sıvı akıyor yanaklarımdan,
Dudaklarımın kenarından süzülerek topraklara.
Sağır duvarlara nisbet etmekte gönlüm,
Suratım, loş mahkeme duvarı.
Soğuk,bezgin ama yılların her ihanetini yemiş,
Katmer katmer sinmiş üzerime.
Nasır bağlatmış ciğerime hüsranla biten aşklar.
Hangi sazın notasında bu kadar acı var,
Hangi hüzzam bu acıları hicranında saklar,
Yağmursuz bulut olsaydın be gönül bahçeme,
Islatmayaydın susuzluktan kurutaydın,
Bu kadar yakmazdı yokluğun,acımazdı içim,
Senden sonra akmazdı yaşlar böyle sicim sicim.
Yağmur yüklü bulutlar halimi anlıyor,
Islatırken toprakları doyururcasına,
Vefasızlığını bana duyuruyor.
Gücüme gidiyor vefasızlığın,
Yumruklarımı sıkıyor,
Dudaklarımı ovuyorum dişlerimle kanatırcasına
Cehennem yangını ufkumda görünen,
Aklım ezelden isyanlara meyilli,
Yüreğim ihanetlere alışık mecburi devriye,
Pusuda bekleyen acılara esir düşmüş,
Paslı zincirlere vurdum düşlerimi.
Zamansız bu gidiş katre katre ciğerimi yakıyor,
Ve acımtırak sıvılar yanaklarımdan eksilmiyor.
Yüreğimdeyken vefalıydın be sevgili,
Şimdi yüreğimdeki acılardasın
Vefasızlaştın mı ne……….
Sana harcanan ömrü yele verip,
Çürüttün bedenimi,heba ettin.
Bu yalnızlığın girdabında ihanetinle boğduğunu,
Düpedüz vefasızlığın ta kendisi olduğunu,
Korkma demem kimseye,
Senden gelmiş ki acılar sindire sindire çekiyorum.
Gözlerdeki yaşların senden olduğunu da demem
Akıp gittiği topraklara,
Nasıldı yeşilin rengi,toprağın hali,
Sahi yağmurun rengi varmıydı,
Birtek gözlerinin rengi aklıma mıh gibi çakılı
Görmeyeli gözlerim.
Korkma demem kimseye gözlerimi aldığını
Bırak rüzgara savursun saçlarını,
Getirsin kokunu sızlatsın burnumun direğini.