Korkma Anneciğim. Şiiri - Aslıhan Acar

Kızım henüz kırkını çıkarmamıştı.Andırın’a annemlerin yanına gelmiştik.Ergüç bizi bırakıp dönmüştü Erzurum’a.Ben hala lohusalık sendromunun etkisinde,uykusuz,sinirli,mutsuz ve umutsuzdum.Bebeğimle baş başa kalmaktan ölesiye korkuyordum.Sürekli kabuslar görüyor,uykuya dalamadan korkuyla fırlıyordum yerimden.Geldiğimizin dördüncü günüydü.Annemin tansiyonu yükselmişti ve acilen hastaneye gitmesi gerekti.babam ve erkek kardeşim onunla gittiler.Bense minik kızımla yalnızdım ve deli gibi ağlıyordum gene.O kadar uykusuzdum ki,gözlerimin altında kırmızı halkalar oluşmuştu.Öğleden sonra vakitleriydi ve bu benim en çok tedirgin ve yorgun olduğum saatlerdi.’’Allahım bi gün ben de geceden vakitlice yatıp şöyle en azından kesintisiz bi dört saat uyuyabilecek miyim? ’’ diyordum hep.Ben bu bebeği büyütemeden ölürüm,ölmezsem de deliririm kesin diye düşünüyordum.Karşıda Sarımsak Dağı’na bakıp bakıp bi zamanlar o kayalıklarda seke seke dolaştığım,günün ilk ışıklarıyla beraber sisler içinde,mezartaşları arasında divane gibi yürüdüğüm o uzak,eski ve imkansız günleri düşünüyor katıla katıla ağlıyordum.’’Bi daha hiçbir dağa çıkamayacağım’bi daha asla kendimi HÜR hissedemeyeceğim! ’’diyordum bağıra bağıra.
.Hemen evimizin yan tarafında bizim gibi yaylacı komşumuz bi karı koca oturuyordu.İki yaşlıca ve yalnız insan işte.Teyze ilk günden beri gelip gidiyordu ve sürekli teselli ediyordu beni:’’Hepiniz böyle büyüdünüz yavrum,alışırsın! Bak hele bi kırkını çıkarsın günbegün değişir,düzelir,hele bi de yüzüne gülsün,anneciğim desin gör sen! Bu günler su gibi gelip geçecek,yine uyuyacaksın,yine gezeceksin hiç merak etme kızım’’deyip duruyordu.Sanki imkansız bi falı okuyor gibi geliyordu bana.’’Sn nereden bileceksin ki diyordum içimden.Bi çocuğun bile yoktur senin bak hiç de bahsetmiyorsun’’diye düşünüyordum..
Annemin hastaneye kaldırıldığı o gün de işte böyle bağıra bağıra ağladığımı duymuş,merak edip gelmişti yine.O avutucu sözleri küfür gibi geliyordu bana.’’Anlamıyorsunuz beni teyze,benim çocuğum kolik’Durmadan ağlıyor,böyle çocuk gördün mü sen hiç! Dayanamıyorum artık beynim uğulduyor! ’’diyordum teyzeye.Bakışları hiç de yargılayıcı değildi ama öyle bi bakıyordu ki sanki ‘’senin derdin dert midir benim derdim yanında’’ der gibiydi.’’Teyze sen hiç böyle zor çocuk gördün mü? Hatta senin bi çocuğun var mı ki? ’’ deyiverdim..’’Evet bi oğlum var’’dedi.’’Onun oğlu da böyleydi beş yaşına kadar ağladı.Bizim gelin de senin gibiydi’’ falan diye anlatıyordu..Bir tek çocuğu olduğuna şaşırmıştım.’’Demek ki çocuğu oluyormuş.Neden tek çocuk yapmış ki eski kafa bi teyze sonuçta’’ diye geçiriyordum içimden ve bi anda:’’Niye tek çocuk yaptın ki teyze.O da sorunluydu da gözün mü korktu yoksa’’ dedim.Öyle deyince dudakları titrer gibi oldu,gözleri doldu ve anlattı:
‘’Bu oğlum daha çok küçüktü kızım,o zamanlar İstanbul’da oturuyorduk.Ben cahildim bişey bildiğim yoktu.çocuğa bakamıyordum.Kadirli’ye annemgile gitmek istiyordum.Bahar aylarıydı,hazırlık yapmaya başladım.Sonra daha yola çıkmadan yine hamile olduğumu öğrendim.Çok sinirlendim.Ben annemgilde en azından üç beş ay kalırım,çocuğumu büyütürüm,biraz da gezer tozarım diye düşünüyordum.Bu bebeği doğurmayacağım dedim kendi kendime.Hopladım zıpladım,yerden yere attım kendimi..Olmadı,evdeki ilaçlardan içmeye başladım.Bir hafta uğraştım ama çocuk düşmedi.Yetinmedim bi doktora gittim.Adet olamıyorum ben bana kuvvetli bi ilaç ver dedim doktora.O da adet söktürücü bi iğne yaptı,ilaç da verdi.Olacak bu ya,öldürmeyen Allah öldürmüyor işte çocuk gene düşmedi.Artık benim için geçmek bilmiyordu o aylar.Acaba bebeğe bişey olmuş mudur diye düşünüyordum hep.Neyse doğum yaptım çocuk oldu,dünyaya geldi.İnceliyordum heryerini.Normal görünüyordu oğlum A.hatta çok da güzel bi çocuktu.Aylar geçti çocuğun hiç hareket edemediğini fark ettim.Gülüyor,sesler çıkarıyordu ama kollarını bile oynatamıyordu.Doktora gittik tabii,çocuğun boynundan aşağısı tutmuyor dedi doktor.Bi sürü iğne ilaç tedavi boşa gitti.Çocukta hiçbir gelişme olmadı.Yüze gülüyor ve artık çat pat konuşuyordu ama çıngırağını bile tutamıyor bi yanına olsun dönemiyordu.Bunları yapamadığı için çırpınamıyordu bile! Umutsuzca ağlamaya başlıyordu yavrum benim..Yıllar böyle geçerken hep şöyle diyordum içimden:Allah’ım bu çocuk benim hatam yüzünden böyle oldu! Onu yanına alacaksan beni de al hemen,ben bu acıya dayanamam! Arada sırada kasılması gelirdi,bilinci bulanır kaskatı kesilirdi.Hemen geriye çekilir,Allah’ım şimdi değil,şimdi alma yavrumu benden diye korkuyla yalvarırdım.Öyle çok korkardım ki ölecek diye tir tir titrerdiğimi fark ederdi kuzum benim.Çok zekiydi zehir gibiydi kafası! Kendine geldiğinde beni avuturdu:’’korkma anneciğim ben iyiyim bak,sen de iyi ol! ’’derdi.Artık delikanlı olmuştu.Sırtımda götürüyordum onu heryere.Öyle zayıftı ki kuş gibi geliyordu bana.Kuş gibi de besliyordum onu.Yemeğini boğazına kadar elimle veriyordum.Çene yapısı da zayıftı çünkü.Aslında konuşmasını da benden başka anlayan yoktu.Her sabah en sevdiği kahvaltı sofrasını hazırlardım.Her seferinde de aynı şeyleri sorardı:’’Anne kahvaltımızda ne var? Ben de sayardım işte peynir var oğlum zeytin var,reçel var diye.O da sürekli başka ne var başka ne var diye sormaya devam ederdi.Asıl duymak istediğini sona bırakırdım ben de:kabak kızartması var oğlum deyince hah şimdi oldu işte derdi.Yüzü öyle yakışıklıydı ki kafasını kesip vitrine koyasın gelirdi.Yine kasılmaları devam ediyordu ve benim korktuğumu anlayınca gene ‘’Korkma anneciğim! Ölüm var bu dünyada.Hepimiz öleceğiz ben hiç korkmuyorum! dua et de ben senden önce öleyim,sen gidersen ben ne yaparım,bana kim bakar anneciğim deyip güya beni avuturdu….İşte böyle böyle 28 yıl yaşadı evladım.Bi sabah kahvaltı hazırlıyordum gene.Abisi de yeni evlenmişti ve karısıyla bize gelmişlerdi o sabaha karşı taa gurbetlerden.Abisi çok severdi A.’yı.Çok özledimseni kardeşim deyip sarılıyordu,şakalaşıyorlardı.Çok neşeliydi A.Yine beni sıkıştırıyordu ne var kahvaltıda diye.Yine kabak kızartmasını duyunca ‘’hah şimdi oldu işte’’anneciğim hemen ver de yiyeyim öyle canım istedi ki’’ dedi.Ben de hemen elimle ezip ezip yedirdim kuzuma.Daha üçüncü lokmasında birden değişti gözleri,donuk donuk bakıyordu.Abisi kendini A.’nın üzerine attı bağırıp çağırıp ağlamaya başladı.’’Oğlum yok bişey yine kasıldı,şimdi düzelir’’ deyip sakinleştirmeye çalıştım.’’Yok anne bu başka bu başka,beni boşuna göndermedi kardeşimin yanına Allah! Kardeşim ölüyor anneeee diye deliriyordu büyük oğlum.Ben hiç inanamıyordum.Bu sefer hiç korkmamıştım! Şimdi ayılacak ve ‘’korkma anneciğim’’ diyecek yine diyordum.Ama çoktan gitmişti çocuğum…Hep yalvarırdım Allah’ıma:yavrumu alırken acı çektirme ya Rab,kuş gibi bi anda uçuversin ruhu derdim…Allah’ım da onu aynı bi kuş gibi uçuruverdi.Bi anda gitti! En sevdiği yemeği yerken uçtu kuzum benim! Benim boğazıma düğümlenmişti hıçkırıklar! Zor tutuyordum kendimi! ’’yaa işte kızım,dünya böyle! 28 yıl ödetti Allah bana o cahilliğimin bedelini! Ama ben bi gün olsun yüksünmedim yavrumu! her ihtiyacını tek başıma ben gördüm! daha bi 28 yıl yaşasa gene bakardım! Hiç ağlamadım kızım ben,hep neşeyle baktım oğluma.sadece ölüm anı geldi gelecek diye korktum kriz anında..O çok cesur bi çocuktu.Ölümden hiç korkmadı! Hep bana cesaret verdi.Yaa işte böyle böyle kızım! Kolik de neymiş neciymiş,hepsi de geçer,harcama canlarını,güçlü ol ki yavruna bakabilesin! Sana bişey olursa kim bakar bu kuzuya! Ananın yerini kimse tutamaz! Ben kendimi toplamasam o suçlulukla kendimi yiyip bitirsem benim yavrum 3-5 sene bile yaşayamazdı.Bunları düşün yavrum! Dünyada neler neler var! ’’

Ben artık tutamadım kendimi….Bu yaşlıca bi komşu yüzü değildi şimdi,bu acının,sabrın ve inancın abidesi,her bi çizgisi paha biçilmez bi emeğin nişanesiydi..O günden sonra ben de kızıma hep ‘’KORKMA KIZIM! Hiç bişeyden korkma,ben yanındayım deyip güç verdim ikimize de…En zorlayıcı anımda da A:’yı düşünüp korkma Aslı,bu da geçecek diyorum hala….

07.01.2011
erzurum