Güneş cılız ışıklarını odama vuruyor,
Ben karanlığa alışık bir kadınım, yanarım
Korkarım gitme!
Pencerelerimi rüzgarın sesi titretiyor,
Ben rengarenk kuş cıvıltılarından bile korkar oldum,
Korkarım gitme!
Radyoda bir kesinti var, tiz bir çığlık atıyor,
Senden yıllardır haber alamadığım yeter, üstüne dünyayı ekleme,
Korkarım gitme!
Tüpüm biraz nazlı yanıyor, kibritlerim dahi bitti,
Kalbimi aç bıraktığın yeter, bilirsin benim bünyem zayıf
Korkarım gitme!
Yastığım sanki sertleşmiş, ne yana dönsem batıyor,
Ben yastığımı göğsün yaptım yıllardır, başım seni sorup duruyor,
Korkarım gitme!
Sanki tüm bahçeler sararmış, ağaçlar kararmış,
Gözlerinin yeşilinde oturup karnımı doyurdum, artık hiçbir bahçede oturmam,
Korkarım gitme!
Zeynep Turhan 3
Kayıt Tarihi : 22.7.2021 01:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sevdiği adamı hayatının her yerine, her gününe, her anına koyan bir kadının sevdiğini kaybetme korkusuyla ona seslendiği bir şiir.
Şiirinizi beğeni ile okudum
TÜM YORUMLAR (2)