Korkarım Şiiri - Kezban Özcan

Kıpkızıl bir gökyüzü altında,
Dönüşü olmayan bir yolda ilerliyorum.
Gözlerim kör karanlığa takılı, elimde yüreğim...
Bir yol açılır mı diye
Havayı koklayan diğer elim hep boşlukta.
Ve... Yarılan karanlıklar kızıllığı saçmakta ruhuma.
Elimde yürek...
Kan damlar kıraca ben yürüdükçe.
Umutsuzluğun izlerini taşır boz toprakta kararan damlalar
Ve beni her adımda gömer toprağa...
Titrer bedenim bir yanılsamaya tutkuyla
Özlemleri düşer fırçanın tepesine
Yangınlar yanar elimdeki yürekte
Yanar ellerim...
Tutamam yüreğimi, yuvarlanır karanlığın içine
Buzdan bir parıltı salınır imgelemimde
Yere düştüğünde paramparça...
Parçaları toplasan bir yürek etmez
Eksilir...
Erir...
Yokluğa karışır gözyaşlarımda.
Yerine bir taş oturur avuçlarıma
Taş da köze döner, yanar ellerim.
Korkarım yenilemeye elime alacağım yüreği
Yok oluşa, yok edilişe mahkumdur.
Her seferinde daha kırılgan, daha incinmiş tıkırdar
Korkarım bir gün duracağından...