Koridorlar Şiiri - Hamza Mamaş

Karanlık ve upuzun koridorlara hapis olmuş düşlerim.
Her tarafı çıkılmaz; her tarafı kapalı koridorlar…
Emiyor sanki damarlarımdaki son kanı bile bu yol,
Başlamakla bitirmek arasında bir hiç varlığım;
Sen resmimi çerçeveye koy.

Sessiz bir inilti,
Acı bir feryat var ruh derinliğimde.
Çıkmaz yollar;
Ve hep uçuruma açılıyor koridorlar.
Rengi belirgin değil ufkun,
Tanımadım asisini ve mavisini denizlerin,
Bildiğim tek şey kapkaranlık koridorlar.

Yalvarmak yanlış ise ben hep yanlış yaptım…
Sonsuz ve karanlık koridorlar içinde;
Beni ölüme;
Hata ölüm içere ölüme götürüyorlar sandım.
Çıktım,
Çattım,
Açıktım,
Yalvardım…
Lakin hep yalnız kaldım.
Umutlandım;
Unutulduğumu da geç anladım.

Artık yaşadığıma inanmakla inanmamak arasında bir yerde;
Belki de öğle vakti ben hala gecedeyim.
Bitmeyecek…
Uzadıkça uzayan bu koridorlar.
Ömrüm diyorum ya;
Olmayan ömrümde bitecek belki,
İşte o gün bitecek koridorlar.

Tiz bir sesle feryat ediyor yüreğim bu hengame içinde,
Kalabalıklardan yoksun koridorlarda duygular yoğun.
Gelen olmuyor,
Gidene de üzülmüyorum.
Ancak ve ancak gelenlerden sonra gidenlerle vedalaşabiliyorum,
Bekliyorum açılsın bu koridorlar.

Labirentte kaybolmuş bir fare gibi;
Ne gidişimi,
Nede nereye gidişimin olduğunu bilmiyorum.
Benim dünyam ufak, daracık ve kapkaranlık…
Ömrüme kafes olan lanet bir koridor.
Yaşamak bu ise yaşlılığı bana sor.

Bu koridorlar farklı…
Farklı bu koridorlar.
Doğmayan evladın acısı bir duvar;
Olmayan babanın hasreti bir sur.
Değil ağlamak gülmek bile bir kusur.
Işıktan yana yok hiçbir belirti umutlar bitmiş.
Bütün yoklar etrafıma birikmiş.

Dert yanmak doğrumudur bilmiyorum ya…
Yok etmek adına bütün yoklar benliğimde birikmiş.
Ne gece,
Nede gündüzü biliyorum.
Bu garip ahval ile sürünüp gidiyorum.
Güneş aydınlıkmış,
Gece karanlık; anlatamaz.
Bu alemi bana tanıtamazlar.