Koridorlar Şiiri - Tahir Özdemir

Hapis olmuş sessizliğim
Kulaklarımda bitmeyen çığlık
Duvarlarda bir inilti
Acıtıyor beni bu koridorlar

İnsanlar sedyeler üstünde ölümü beklemekte
Kimi de kiminin kahkahalarını çekmekte
Hata ölümü bekleyende mi benim görmemde mi
Anlamıyor beni bu koridorlar

Açıyorum kapıyı
Hep öğle vakti
Umutlanıyorum unutulmadığımda
Yalnız bıraktı beni bu koridorlar

Hep geçerken yaşamanın yasını tutarken
Sürekli karanlık sürekli gece
Yok ki bir penceresi kıyı köşe
Her yerde aynı bu koridorlar