Koridor Şiiri - Muharrem Yusuf Zorluer

Bir koridor var önümde ufukta sonu
Yürüdükçe çamura battığım bir yol
Duvarlarına zımbayla portrem kazınmış
Dostların idamını izlediğim bir yol
Duvarları gül kızılı, çerçeveler kan
Atacaĝım her adımda badireler var
Düşündüm dar koridorda odun ne arar
Alnıma vurulan damganın ateşi odunlar
Ah! Soramayacağım suçlu kimdir diye
Zamanım yokmuşcasına yürümem gerek
Zamanım dolmuşça emin yaşamaktansa
Yarınım varmışcasına sürünmem gerek
Koridor genişler ve sağıma bakarım
Ümit bağladığım nesneler hani nerde
Karada kürek çekmiş olamam yıllarca
Dost bildiklerimin kafatasları yerde
Soluma toplanmış alemin haydutları
Kalbimin sola yatması bu sebeptendir
Su ve topraktan geldik miktarı belirsiz
Bu yorgunluğun temeli beklemektendir
Ben yürümesem bile kabrim bana geliyor
Mezarımız denize baksa ne farkeder
Döşekten kalkabilecek hal mi var bizde
Zihnimize her bir kareyle tecavüz edilirken
Bir köpek kadar olamadık
Bağımsızlıktan bahsedenlerdik özgütlükten
Prangalara aşık olmaktan gayrı ne yaptık