Koridorda volta atıyor,
yorrgun ayaklarım,
Sırtımda kocaman bir dünya hasretin,
Agır aksak yürüyorum,
Koridor soguk,
Koridor karanlık,
Ve ben korkuyorum,
Sanki üsütüme geliyor duvarlar,
Uzadıkça uzuyor koridor,
Ayak seslerim yankılanıyor,
Buz gibi duvarlarda,
Ve ben korkuyorum yalnızlıktan,
Kapılar kapalı sessiz odalar,
Her nefeste duman oluyor korkularım,
Çigerlerimin en üçra köşelerinde,
Tespih taneleri gibi dökülüyor gözyaşlarım,
Karanlık koridorun fayanslarına,
Uzadıkça uzuyor voltalarım,
Ve korkuyorum sensizliğin koridorunda.
Kayıt Tarihi : 20.12.2009 12:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Korkuyorum bu koridorda sensiz yüremekten
Güzel bir anlatımdı efendim. Yalın ve akıcı... Kutluyorum yüreğinizi...
Hep korkmaz mıyız? İçimizi en güzel anlarda bile hep sarmaz mı? Ya biterse bu güzellikler bu sevda bu aşk? Ya yok olursa bu güzellik endişesi..
Tabii ki bitecek. Yaşadığımız mutluluklar, hüzünler hep bitmedi mi?
Hep yerine başka başka hüzünlere, mutluluklara bırakmadı mi?
Biten aşklarda da, biten ömürde de yanaklarımıza dökülen gözyaşları hep kendimiz için.
Çünkü merkez hep biziz, doymak bilmeyen egomuz. Ve o egoyu doyurabilmek, hoşnut kılabilmek için ne kadar çok çırpınır dururuz.
Bizim sevdiklerimiz bizi muhakkak sevmeli, özlediklerimiz özlemeli, doğrularımız her zaman tek doğrudur.
Ya yanımızda ki insan ? Onun egosu ? Arzuları, özlemleri veya usandıkları...
Peki bu kadar yalnızlıktan korkuyor, yaşanılan güzellikleri, paylaşımı bir daha yasayamamak endişesiyle kaybedeceğimiz değere ağlıyorsak niye bu kadar ince hesaplar.
Sonuç YALNIZLIK .
Peki bu kadar yalnızlıktan korkuyor, yaşanılan güzellikleri, paylaşımı bir daha yasayamamak endişesiyle kaybedeceğimiz değere ağlıyorsak niye bu kadar ince hesaplar.
O değer bize mutluluk yerine hüzün, kargaşa yaşatıyorsa zaten vazgeçmeliyiz.
Sevgiyi, özlemi birlikte yasamak doyumsuz bir hazdır. Artık o sevdiğin insan kendin olmuşsundur.
Korursun, tıpkı kendini koruduğun gibi. Üzmekten, incitmekten korkarsın. Artık hesap, kitap yapılamaz. ; Daha çok vermek vermek istersin. Çünkü ego vererek de doyumu öğrenmiştir. Çünkü gönlünü ayna tutmuşsundur o sevgiliye. Çünkü yitirme korkusu askı ölümsüz kılar.
Çünkü ayrılmanın da bir vahşi tadı var
Öyle vahşi bir tat ki dayanılır gibi değil
Çünkü ayrılık da sevdaya dahil Çünkü
AYRILANLAR HALA SEVGILI..
Unutma Saygılarla
yorrgun ayaklarım,
Sırtımda kocaman bir dünya hasretin,
Agır aksak yürüyorum,
Koridor soguk,
Koridor karanlık,
Ve ben korkuyorum,
Sanki üsütüme geliyor duvarlar,
Uzadıkça uzuyor koridor,
Ayak seslerim yankılanıyor,
Buz gibi duvarlarda,
Ve ben korkuyorum yalnızlıktan,
Kapılar kapalı sessiz odalar,
Her nefeste duman oluyor korkularım,
Çigerlerimin en üçra köşelerinde,
Tespih taneleri gibi dökülüyor gözyaşlarım,
Karanlık koridorun fayanslarına,
Uzadıkça uzuyor voltalarım,
Ve korkuyorum sensizliğin koridorunda.
***
Koridorlardaki yalnızlıklar kalabalığın içindeki yalnızlıklardan daha berbattır...
O koridorlarda anıların tespihleri çekilir ve bazen acıtır yüreği...
Hastane koridoru vardır; endişeli ve müjdeli bekleyişlere volta attırır...
Hapishanenin o dar alanı ruhun özgürlüğüne bir soluk olmakta az da olsa ve anıları bir film gibi bellekten damıtarak...
Bir de teskereye az kalmışsa eğer...
Bir de sınav heyecanı yaşanıyorsa, nasıl voltalar o heyecanlı ayaklar nasıl?
Ya sevgiliyi beklerken heyecan boğazda yudum yudum iken?
Şiirinize daha çok yazılırdı şairim...
Kısa ve başarılı bir öz anlatımla şiir gergefine dokumuşsunuz inci inci...
Elinize, yüreğinize sağlık....
Bursa'dan +10
Sevgi ve ışıkla...
TÜM YORUMLAR (39)