Korhani dostuma Şiiri - İrfan Korkmaz

KORHANİ DOSTUMA

Ölmedim hayatta korhani dostum
Kahrettim güzele ben ona küstüm
Kilit vurdum dilim konuşmaz sustum
Dönüp bana konuş diyene kadar

O bilir kendini vermeyim isim
İstemiyor varsın çıkmasın sesim
Azarladı beni ben ona küsüm
Yakasız gömleği giyene kadar

Dost dedimi ilk aklıma sen geldin
Uzun ay yokluğum hissedip bildin
Samimisin benim kapımı çaldın
Konuşmam o güzel övene kadar

İrfanım budur ha sadece gizim
O güzel de bizden diyordum bizim
Çok zamanlar ona yanardı özüm
Ta söz ile beni dövene kadar

İsmini vermeyim herkes tanıyor
Onun için sanki herkes yanıyor
Yada o kendini öyle sanıyor
Birileri ona sövene kadar

İrfan KOERKMAZ
01/04/2010