İzmir’de yokuşlar vardı.
Yağmur düşmeden
ağaçlar ıslanırdı bu yokuşlarda.
Belki gözyaşıydı, martıların taşıdığı,
belki terli vücutlardı ağaçlara yaslanan.
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta