Körfez Yokuşlarının Gözü Yaşlı Kızları

İzmir’de yokuşlar vardı.

Yağmur düşmeden
ağaçlar ıslanırdı bu yokuşlarda.
Belki gözyaşıydı, martıların taşıdığı,
belki terli vücutlardı ağaçlara yaslanan.

Hiç kimsenin lastik pabuca tahammülü yoktu,
çünkü lastik pabuçlar
şaşkınlığın başlangıcıydı yokuşlarda,
genç kızların gözleri yakıştırılırdı bu pabuçlara.

Yürürdüm, çıplak rüyaların sabahlarında,
kıyılarda birikmiş dünya meseleleri.
İnsanlar aldırmıyor ıslak ağaçlara,
kimsenin aklına gelmiyor,
hiç çıkılmamış yokuşlara tırmanmak,
oysa genç kızların gözleri uyurdu ağaç diplerinde,
göremiyor onları çoğalan kuşlar bile.

İzmir yokuşlarından gençliğim akardı denize,
hiç kimseye sormadan akardı
ve sabahın erkeni saplanırdı göğsüme,
çünkü erkenler gözyaşı demekti,
yokuşların hüviyetiydi karanlık erkenler.

Tıkırtılı bir hayattı bizimkisi,
çiçekler hainlik yapmadan büyürdü saksılarda.
Fırtına yemiş günlerim kimsenin umurunda değilken,
çoğalsın istiyordum genç kızların mutlulukları,
kuşlardan yardım istemesin yokuştaki ağaçlar,
varsın gözyaşlarıyla ıslak kalsınlardı.

Yağmur tahta pencerelere vururken,
soğuk bir ay altında uyurdu kızlar,
yarın gelmeseydi,
inmeseydiler,
ellerinde birer dilim ekmekle o yokuşları.

Taşlı yollar bir kere bile görmemişti gülen bir yüzü,
yokuşu tırmanmanın hesabı kime sorulur şimdi.
yağmurlu sabahların lastik pabuçları
nasıl anlatsındı o günleri.