Körfez Akşamları Şiiri - Kadir Yavuz

Hani,
Necip Fazıl’ın
Bir deyişi var ya! ...
“İnsan,
Bir kuş misali
Uçar ya! ...”
İşte
Bende uçuverdim
Kızıl bir kanatla,
Kızıl güneşin üzerine,üzerine…
Ve
Akşam olmuş
Batan güneşin ardından,
Gökyüzünü bulutlar sarmış…
O an denizde dalgalar varmış…
Ve sen akşam yıldızı gibi çıkıvermişsin
Ayın kah sağında,kah solunda…
Ben aldanırım hep yıldızların parlaklığına…
Güven verir gözlerime
Yıldızların,
Pırıl pırıl gökyüzüne dizilişleri…
Aşkımı gizleyemem
Engel olamam dizelerime…
Ve yazarım yıldızlara…
Sitemim olur bazen mısralarımda…
Körfez akşamları;
Bazen kumlar,eğlencem olur,
Bazen rüzgar,işkencem…
Sahilde;
Ufak bir çakıl takılsa ayağıma,
Yönümü değiştiririm…
Bir yıldız çakılsa gözüme,
Gökyüzüne düğümlenirim…
Yıldızlar sen olduğunda sarılırım…
Gökyüzü sen olduğunda
Utangaç olur,alınırım.
Uzaklığını çözemedim,
Bakışım sınıra takıldı
Saniye saniye seyrettim seni
Zaman geçmesin diye,nefesimi tuttum.
Rüzgar kanadım olmuş,uçuyormuşum.
Deliden korkmuş,akılsıza sığınmışım
Ben yıllar yılı,
Senin sıcaklığını unutmuşum.
Delil yok müdafamda,
Tutarsız her bir isteğim.
Yargıya hacet yok,
Ben zaten delilim…
Tutku değil mi,
Bu adını bilemediğim?
Mecnun olmak değil mi,
Bu tükenmişliğin adı?
Ey gökyüzü; sen,bana gurbet
Bense,hasret ocağında tütsü…
Vuslata zemin bulamadım,
Gönül yarama örsü…
Dövülsün,bastırılsın tüm acılarım.
Hiç değilse,körfezde akşamlarım
Sensiz geçmesin…
“İnsan,
Bir kuş misali
Uçar ya! ...”
Bende,
Körfez akşamlarında
Öylesine uçmuşum…