Körelttim... Şiiri - Lokman Demir

Körelttim!
Yüreğimin yaralarını...
Yamasız parçalarla kararttım gecelerini.
Hüzün kentinden kervanlarca acı taşıdım otağına kalbimin
Kaç eşkıya düştü şehrine ömrümün
Acıdım, acıdıkça yandım
Nasıl ağlanırsa hıçkıra hıçkıra susmasını öğrendim
Susa susa kuruttum gözlerimdeki yağmurları...
Dilim dilim doğrandı dilim,
Vurmadım kimseyi gözlerinden
Esir düşen duygularımın idam fermanı verilmişti
İlk bakış, ilk tökezleyişte vurulmuştu kelepçe
Ah Yusuf'a aşık Züleyha'lar düştü bahtıma nedense
Yusufun kardeşleri gibiydi kardeş bildiklerim,
Biri kuyulara, biri zindanlara reva gördü
Ne kadar doğranmış acı varsa o kadar sevildim
O kadar körelttim ömrüme zemheri olanları
Adı aşk olan yanılgılara kapanmışken kapılarım
Kırdılar, kapısız mevsimler oturur oldu her yanıma
Bahardan esintilerle gelir bütün hazanlar
Körelttim, ne varsa ömrümde
Gönlümde kanamayı unutmuş bütün yaralarla...
Köreldim...!
Kör edildi gözlerim
Yaktıklarından arta kalanıyla kaldım
Küllendi bayatlamış hayatımda soluduğum her nefes
İliğini sıktılar işte yağmurlarımın, acınası bulutlarımın
Maverada çöllere sevdalı yangınlarla kaldım
Kum doldu bütün harflerime, kızıl kızıl cümleler kaldı başucumda
Kızıl kızıl kan koktu mısralarım
Hangi gözde unuttum kendimi, unuttum
Unuttum işte ne varsa mutluluğa dair
Unuttum, körelttiğim hayallerimi
Maviye karanlık düştüğünden beri...