Körelmiş Kalbime Bir Damla

Gecenin kuytu kuyusunda
Güneş doğuyor gönlüme
Âmâ gözlerim kamaşıyor
Elbisemin içine bir ateşin sızısı düşüyor
Karlarla ter içinde ateşle kuçak kuçağa gözlerimi açıyor
Aydınlatan sanki su serpen; bir nidâ semalardan yükseliyor
Sonra söndürür ya ateşi, toprağı bağrıma basıyor

Ve alnımı secdeye koyuyor
Sonra bir kelam ki
Yaprakların damar damar çizgileri gibi
Sine mi işliyor
Ve yüreğime bir sükût dağılıyor
Körelmiş kalbime bir damla düşüyor
Ve düştüğü yeri dağlıyor
Akıttığım yaş secdemi değil göğümü ıslatıyor

Kuşların kanatlarında bir ferahlık esiyor
Mühürler mi kırılıyor
Sağır kulaklarım mı işitiyor
Yoksa âmâ bakışlarım görmeye mi yelteniyor
Dağların ardından selam ediyor
Çığlık çığlığa sessizce ağlatıyor
Ve kulluğun közünde yanmadan pişiriyor

02.04.2012