Körebemdin Şiiri - Zennehar Yılmaz

Gidişler, bıraktım ardıma, sessizlikten yoksun dalgalar,
Birçokta, çığlıklarımı bıraktım, son geri adımlarda.
Unutulasın diye, birde hafıza bıraktım, sana benden.
Koparıp aldığın gibi içimden, beynimi de bıraktım, gitmelerine.
Yorgansız uyuyorum ayazında, kanımı donduruyorum sensizliğin.
Varlığı, yokluğuna değiştim, sensizliği ruhsuzluğuma,
Bıraktıklarının matemsizliğini, korneamdaki yansıma artık, puslu.
Bir tebessümüm var dudaklarda sahteci yalancı sana benzeyen
İhanetler koruğunda buladığın bataklık, artık çekişlerinde sen varsın içinde
Kayıplardan, yırtınası perdeler karanlığında, çektikçe kapanmayanlarım ben
Bir, bendim, bir sendin
Eksensi dünyanın, kocamanlığında, ıssızdı, sağım, solum, önüm arkam,
Körebemdin her gözümü açıp baktığımda gördüğüm bulduğum
Şimdi ise, binlerce sayının sonsuzluğunu sayıyorum,
Bir kez kapattığımdan beri gözlerimi
Açmaktan korkarım, her taşın altından sen,
Her köşenin dönüşünde nefesin değecek diye korkuşlarım…
Dedim ya,
Bir, bendim, bir sendin
Eksensi bıkmayan dönüşlerinde dünyanın…
İtikadını kaybetmiş yürek perme perişan tarifsiz buhranlarını yaşıyor,
Yıkımlarına yetişenler bulamazken tenezzül edenleri kendi haline çekmekten muaf kalamıyor
Sebepsizliğime yıkımlar sürdürdüğün için,
Nefesini bende bitirdiğin için,
Bir bedeni yaşarken çürüttüğün için,
Affı dilerken çöktüğün dizler için,
Bir kulun yıkımı olduğun için,
Azat ediyorum seni.
Bir kul için dünyamı verdiğim için sonsuza dek tövbe, tövbe, tövbe

Dedim ya
Bir, bendim, bir sendin,
Şimdi bir ben, bir dünya, sonsuzluğuma tek olan Mevla var…

Soluksuz elveda…

15.11.2012 09:27:56