Körebe Şiiri - Aziz Kerem Tuna

Körebe oynamak gibi bir şeydi aşk,
Kördüm aşkından ve ellerim ellerini arıyordu,
Tuttuğumu sanmıştım ellerini oysa,
Sen gözümdeki bandajı çekene kadar.
Soğuktu ellerin ve gözlerin buğulu,
İçimi ısıtıyordu yine de varlığın,
Sesin yankılanınca kulağımda,
Tüm her şey akıp gidiyordu sanki.
Sanki,
Sevmiştin beni,
Gözlerin öyle diyordu tüm buğusuna rağmen,
Hayatımın tadını aldığın gün elimden,
Çaya şeker atmayı bıraktım biliyor musun,
Sahi, ikisini de biliyorsun.
Ne bileyim işte,
Pek iyi değilimdir senin için yaptıklarımı anlatmakta,
Anlatmasam en iyisi yine.
Ne kadar çok sebep düşündüm,
Sen giderken,
Gerçekten neydi sebep,
“Gerçekten”.
Hakikaten yalan mıydı elimi tutuşların,
Bir vapur bileti bulduğunda boynuma sarılışın,
“Enişte Kerem” diye…
Neyse artık önemi yok bunların.
Sen giderken ben,
Üşüyordum.
Ve düşüyordum hiçsizliğin avuçlarına,
Sahi sen neden gidiyordun.
Sen giderken ben,
Özlüyordum.
Ağlamadan yediğim patatesleri,
Yeni kahve tatlarını,
Bisikletin süzülüşünü yokuş aşağı,
Gözlerini,
Sesini,
Gözlerinin gözlerimde oynayışını seviyordum,
Bitsin derken bile,
Sesinin titreyişini.
Hala,
Özlüyorum,
Sen yoksun,
Ben yokum,
Biz zaten yokmuşuz,
Yalanmış seviyorum demelerin,
Yalanmış elimi tutan ellerin,
Yalanmış gözlerime bakan gözlerin,
Ben,
Yalanmışım.
Ben,
Koskoca bir yaraymışım,
İçin için kanayan avuçlarında,
Seni yalanlara mahkum bırakan,
Yaraymışım elini koynunda bırakan.
Sahi hiç merak etmiyor musun beni,
Doğru muydu,
“Keşke”yle başlayan cümlelerin hepsi.
O kadar mı kötüydüm aşk “oyun”unda.
Sahi sen neden gitmiştin.
Körebe oynayan bir çocuk gibi,
Oynarken düşüp,
Kalbimi kanattım,
Kabuk tutar mı hiç şimdi.
Kördüm,
Bir çocuk saflığında,
Ne kadar sevdiğimi anlatırken,
Ellerimi açmak istedim iki yana,
Haykırmak istedim bu kadar diye dünyaya.
Ama yetmedi,
Sevmek yetmiyor işte bazen,
Dürüst olmak yetmiyor,
Sevmek yetmiyor işte bazen,
Sevmek yetmiyor işte bazen,
Sevmek…
Sahi sen neden gitmiştin,
“Gerçekten”.
Telefonuma sarılıp uyudum gecelerce biliyor musun,
Yok, bunu bilmiyorsun,
Çalarsa diye,
Belki kokunu duyarım diye,
Belki sesini duyarım diye,
Belki,
Çocuk saflığımda işte.
Giderken gülüyordu sanki gözlerin,
En çok o üzdü belki beni biliyor musun,
Sanırım bunu tahmin ediyorsun.
Hani öyle umarsızca,
Bir sabah beklerken seni ayazda,
Geldiğin gün,
Zahmet etmemiştin aslında,
Ne uyanmaya,
Ne hızlanmaya,
Minibüs nasıl geldi o gün oraya.
Sahi sen neden gitmiştin,
Ya da hiç gelmiş miydin,
Körebe oynamaya.
Ben,
Bir “kör”ebe,
Oynadım.
Ellerim ellerine değince,
Kalbine değdim sandım.
Kusura bakma sevdiğim,
Bilseydim,
Seni bu kadar yormazdım…