Körebe Şiiri - Sezayi Tuğla

Yakaladım ben işte, yakaladım birini,
Eyvah, o perde imiş, tutmuşum bir yerini.

Gözlerimden şu bağlar azıcık gevşeseydi,
Elime değen şu şey etek mi idi, neydi?

Kafama da kim vurdu? Bir el dokundu bana,
Kurtulmalıyım buradan, ebe kalmak çok fena.

Oh, işte göz bağımda bir ufacık delik var,
Bir küçücük ümitten nice güneşler doğar.

Bu ufacık delikten bir hayal görünüyor,
Yakalanmamak için bir şeye bürünüyor.

İşte birisi daha, dolanıyor sağımdan,
Onu yakalayıp da, kurtulmalı bağımdan.

Gözümdeki deliği nasıl da fark ettiler,
Gözbağımı düzeltip yanımı terk ettiler.

Bu körebe oyunu, bu kâbus bitecek mi?
Benim de kalp bağımda bir bülbül ötecek mi?

Bu işkence, eziyet, daha çok sürecek mi?
Gerçeğin ışığını gözlerim görecek mi?

İşte bu oyun benim hayatımı andırır,
Aynı hal, aynı tempo, beni çok usandırır.

İçimde çöreklenir, bazen olur bir acı,
Bazen beni ısırır, bir akrebin kıskacı.

Dayanamayacağım, Allah’ım, bu dert bitsin,
Bu acı, bu kâbuslar, çevremden çıkıp gitsin.

Bir kere “oh” diyeyim, rahat nefes alayım,
Bazı kimseler gibi bende mesut olayım.

(1970)