Körebe Şiiri - Gökşen Gökay Şahin

Hey körebe!
Aç artık gözünü be! ...
Bak gitmiş herkes.
Dokunduğun zaman
Seni kurtaracak olan da yok artık,
Umudun olan ses de...
Haydi şimdi maziye dal
Ve kal,
Öyle iç çektiren bir vakitte;
Hani bir fotoğraf kadar gerçek,
Ama bir fotoğraf kadar sahte! ..

Belki özlüyorsundur arada
Yaşadığın ya da anlatılan günleri.
İlk aşk gibi
Uzaktan bakıp kaçan dünleri.
Hani Anadolu'da herhangi bir köy gibi;
Masum, sıcak, ezelden
Ve eski bir dost selamı gibi içten;
Hani evin gibi,köyün gibi,çocukluğun gibi.
Unutup geldiğin bu Güldeste
Hani bir fotoğraf kadar gerçek,
Ama bir fotoğraf kadar sahte!

Müellifi sensin bu senaryonun,
Rol de senin sahne de.
Fakat yalnız değilsin körebe!
Dokunacağı kişiyi arayan
Bir sürü yalnız var sahnede.
Ve hepsinin gözü kapalı.
Ve yüreklerinde anılar;
Hepsinde aynı söz ve aynı beste
Hani bir fotoğraf kadar gerçek
Ama bir fotoğraf kadar sahte! ...

Kendin bağladın gözlerini
Hatırla.
Ve herkes kendisi bağladı
Kendi gözlerini zamanla.
Sonra başlayıverdi
Bilinci kayıp bir koşturmaca.
Koca bir çadırın içinde insanlar,
Birbirleriyle yarıştılar.
Ve dokundukları her kişiyi dost saydılar.
Sonra bağlayıp dostlarının gözlerini;
Yine kaçıştılar...
Herkes bu koca çadırı
Kendi üstüne çekmeye çalıştı.
Ortada direk olsun demek bir başkaldırı,
Ve böyle diyenler çadır haini...
Körebe dinle beni;
Şimdi çıkar gözlerindeki bağı,
Ve gözlerini bağlayıp bırakma
Dokunduğun kimseyi.
Zamana bak,
Tükeniyor her nefeste,
Zaman;
Hani bir fotoğraf kadar gerçek,
Ama bir fotoğraf kadar sahte...