Körebe Şiiri - Hülya Çavdar

çocuklarda yalan söyler bilirsin
masum küçük adımlı yalanlar
seninkilerden farklı yanı
kalp kırmamaları

çok düşündüm yokluğunun bendeki anlamını
keşke hanesine bir çizik atmak zorunda kaldım

pişmanlığımın ifadesi değildi
''tanımasaydım''cümlesinin neden arayışıydı

yaramaz gecelerimizin masum sabahlara uyanmasımıydı
hayır oda değildi

buldum en sonunda

uzun yolları önüne katıp, bizim şehrimize
benim için geldiğin ilk gün

sıkı sıkı sarılmıştın bana
soğuk havaya inat sıcacıktın
rüzgar kokunu doladı boynuma o an, ürperdim
nerden bilirdim unutamayacağımı

tenime saplanan dikenler gibiydi heyecanım
kalbim avuçlarımda atıyordu
sen anladın
ben utandım

ve birde
ben o defterleri çoktan kapattım demiştim
büyük harflerle konuşmuşum

elimi tutmak istemiştin
küçük bir çocuk telaşıyla
mazeret uydurmuştun birde
hani düşmeyim diye
ben gülmüştüm
sen utanmıştın bu sefer
kocaman ellerinle yüreğime dokunmuştun

yalanlarını sobeledim,mızıkçılık yaptım
doğruca kendime koştum
yalnızlığım zaten uygun adım

kırık kalbimi bir yanıma
keşkelerimi diğer yanıma aldım
öylece kalakaldım

ben saklandım sen bulamadın
sen saklandın ben oyun bozandım

dar vakitli zamanlarda çok vakitli sevmişim seni
ateşe koşan pervane gibi

tutunamadım...

kırıktı kanatlarım denizinde boğuldum
imdat çığlıklarım sana akan göz yaşlarımdı
göremeyecek kadar kördün
kalbine sağır bir duvar ördün

soruyorum şimdi sana

körebe
senin evin nerede?

hadi gel

kurtar beni bıraktığın yerde...