Kördügümlü Yürekler Şiiri - Yılmaz Demirel

Ne ben sana vedâ edecegim
Ne sen bitireceksin bu ayrılıgı
Ne ben gelecegim sana
Ne de sen gidebileceksin...

Hiç bitmeyecekti,zaman kavramsızlıgındaki durduraksız bu durum.
Saracaktı dört yanımızı âdeta.
Her yer soguk
her yer kış
mevsimler örttügümüz,
g ö n ü l l e r i m i z d e
donar ellerimiz,her yer kesili buz...

Her taraf yalnızlık
nereye dönsem hasret bogulu,hüzün
mevsimler eritir,huzur bugulu gülüşün.

Durup düşünüyorum
hayâlin sarıyor düşüncelerimi,
dagılıyorum zaman elinde.
aklıma degiyor,degiyor da hüznümü dagıtıyor huzur karası kirpiklerin.
Kan gülleri rengine çalınan saçların, salınıyor yüregimin avlusuna,
her kıvrımı kaybettiriyor bilinmezligimi.
Yol oluyor tel tel,şükre katıyor,katıyor göçebe yüklü hislerimi...
Tutup sana getiriyor
getiriyor da,en elzemli ve kıymetliginden sevilmekli,ellerine katıyor ellerimi...
sanki açılıyor gökyüzü,
çekip sevince boguyor vehmin beni,gizemli...

Düşünce,
kavramını yitirip,
târifsizlige boguluyordu,
sözlerin anlatamamaklı elinden düşüp,
benzetmeler geceye sıgınıyordu
öyle yorgun ve çâresizlige bürünüp...

B i r t e b e s s ü m ü n d e n
demir alıp,
Devr-i âlem yaptırıyordu,düşüncesi
Bütün nîmetlerden nasiplendirirce,
y ü r e g i m i...

Ne ben sana vedâ edecegim
Ne sen bitireceksin bu ayrılıgı
Ne ben gelecegim sana
Ne de sen gidebileceksin...